The Hip Hop Wars: What We Talk About When We Talk About Hip Hop--and Why It Matters

هیپ هاپ در بحران است. در ده‌ها سال گذشته، موفق‌ترین هیپ‌هاپ از نظر تجاری به طور فزاینده‌ای با کاریکاتورهایی از گانگست‌های سیاه‌پوست، اراذل، دلال‌ها و «هوها» اشباع شده است. بحث و جدل پیرامون هیپ هاپ ارزش بررسی و بررسی با دید انتقادی را دارد، زیرا همانطور که تریشا رز محقق و منتقد فرهنگی استدلال می کند، هیپ هاپ به ابزار اصلی برای صحبت در مورد نژاد در ایالات متحده تبدیل شده است. I>.

در جنگ های هیپ هاپ، رز به بررسی مهم ترین موضوعاتی می پردازد که زیربنای ادعاهای قطبی شده در هر طرف بحث است: آیا هیپ هاپ باعث خشونت می شود یا صرفاً منعکس کننده یک محله یهودی نشین خشونت آمیز است. فرهنگ؟ آیا هیپ هاپ جنسیتی است یا مخالفان آن صرفاً ضد سکس هستند؟ آیا به تصویر کشیدن فرهنگ سیاه‌پوستان در هیپ‌هاپ، پیشرفت سیاه‌پوستان را تضعیف می‌کند؟

کاوشی قدرتمند درباره موضوعی تفرقه‌انگیز و مهم، جنگ‌های هیپ‌هاپ با فراخوانی برای احیای مجدد موسیقی‌های مترقی و پیشرو به پایان می‌رسد. قلب خلاق هیپ هاپ آنچه رز خواستار آن است، دیدگاهی پاک‌سازی‌شده از فرم نیست، بلکه تصویری است که فضای بسیار غنی‌تری از فرهنگ، سیاست، خشم، و بله، جنسیت را نسبت به تصاویری که در حال حاضر در همه جا حاضر در صدا و ویدئو ارائه می‌دهند، با دقت بیشتری منعکس می‌کند.

Hip-hop is in crisis. For the past dozen years, the most commercially successful hip-hop has become increasingly saturated with caricatures of black gangstas, thugs, pimps, and ’hos. The controversy surrounding hip-hop is worth attending to and examining with a critical eye because, as scholar and cultural critic Tricia Rose argues, hip-hop has become a primary means by which we talk about race in the United States.

In The Hip-Hop Wars, Rose explores the most crucial issues underlying the polarized claims on each side of the debate: Does hip-hop cause violence, or merely reflect a violent ghetto culture? Is hip-hop sexist, or are its detractors simply anti-sex? Does the portrayal of black culture in hip-hop undermine black advancement?

A potent exploration of a divisive and important subject, The Hip-Hop Wars concludes with a call for the regalvanization of the progressive and creative heart of hip-hop. What Rose calls for is not a sanitized vision of the form, but one that more accurately reflects a much richer space of culture, politics, anger, and yes, sex, than the current ubiquitous images in sound and video currently provide.