The Harm in Hate Speech

هر لیبرال دموکراسی قوانین یا کدهایی علیه سخنان مشوق نفرت دارد - به جز ایالات متحده. برای مشروطه خواهان، تنظیم سخنان نفرت انگیز، متمم اول را نقض می کند و به جامعه آزاد آسیب می رساند. در برابر این دیدگاه مطلق گرایانه، جرمی والدرون قویاً استدلال می کند که سخنان مشوق تنفر باید به عنوان بخشی از تعهد ما به کرامت انسانی و شمول و احترام به اعضای اقلیت های آسیب پذیر تنظیم شود.

ایجاد توهین. به گفته والدرون - برای مثال، با به تصویر کشیدن یک رهبر مذهبی به عنوان یک تروریست در یک کاریکاتور روزنامه - با حمله افترا آمیز به حیثیت یک گروه یکسان نیست و خارج از دسترس قانون است. اما توهین به یک گروه اقلیت، از طریق سخنان نفرت، یک خیر عمومی را که می‌توان و باید از آن محافظت کرد، تضعیف می‌کند: تضمین اساسی مشارکت در جامعه برای همه اعضا. یک محیط اجتماعی آلوده به اعلامیه های ضد همجنس گرایان، بنرهای نازی ها و صلیب های سوزان پیامی ضمنی به اهداف چنین نفرتی می فرستد: امنیت شما نامطمئن است و می توانید انتظار داشته باشید که وقتی خانه خود را ترک می کنید با تحقیر و تبعیض روبرو شوید.

حامیان آزادی بیان به خود می بالند که آنچه را نژادپرستان می گویند تحقیر می کنند اما تا حد مرگ از حق خود برای بیان آن دفاع می کنند. والدرون این تاکید بر انعطاف‌پذیری فکری را نادرست می‌داند و در عوض به تهدیدی که سخنان نفرت‌انگیز برای زندگی، حیثیت و شهرت اعضای اقلیت ایجاد می‌کند، اشاره می‌کند. والدرون با یافتن پشتیبانی از دیدگاه خود در میان فیلسوفان عصر روشنگری، از ما می‌خواهد در بحث‌هایمان در مورد پیامدهای جدی سخنان نفرت‌آمیز، از استثناگرایی آمریکایی فراتر برویم.

Every liberal democracy has laws or codes against hate speech—except the United States. For constitutionalists, regulation of hate speech violates the First Amendment and damages a free society. Against this absolutist view, Jeremy Waldron argues powerfully that hate speech should be regulated as part of our commitment to human dignity and to inclusion and respect for members of vulnerable minorities.

Causing offense—by depicting a religious leader as a terrorist in a newspaper cartoon, for example—is not the same as launching a libelous attack on a group’s dignity, according to Waldron, and it lies outside the reach of law. But defamation of a minority group, through hate speech, undermines a public good that can and should be protected: the basic assurance of inclusion in society for all members. A social environment polluted by anti-gay leaflets, Nazi banners, and burning crosses sends an implicit message to the targets of such hatred: your security is uncertain and you can expect to face humiliation and discrimination when you leave your home.

Free-speech advocates boast of despising what racists say but defending to the death their right to say it. Waldron finds this emphasis on intellectual resilience misguided and points instead to the threat hate speech poses to the lives, dignity, and reputations of minority members. Finding support for his view among philosophers of the Enlightenment, Waldron asks us to move beyond knee-jerk American exceptionalism in our debates over the serious consequences of hateful speech.