The Great Orchestrator: Arthur Judson and American Arts Management

 

این بیوگرافی حرفه و میراث مدیر موسیقی پیشگام آمریکایی آرتور جادسون (1881-1975) را نشان می دهد که در فیلادلفیا و نیویورک به شهرت رسید. در آغاز قرن بیستم. جادسون که با آموزش ویولونیست بود، در سال 1915 مدیر ارکستر فیلادلفیا تحت رهبری برجسته لئوپولد استوکوفسکی شد. در عرض چند سال، جادسون مدیریت فیلارمونیک نیویورک را نیز بر عهده گرفت و دوره‌ای از تغییر و تصدی چندین رهبر ارکستر مهم از جمله ویلیام منگلبرگ، آرتورو توسکانینی و جان باربیرولی را طی کرد. جادسون همچنین شروع به مدیریت هنرمندان فردی کرد، از جمله پیانیست‌ها آلفرد کورتوت و ولادیمیر هوروویتز، نوازنده ویولن جاشا هایفتز و نوازنده ویولن سل، گرگور پیاتیگورسکی. او همچنین تورهای ایالات متحده را با چندین آهنگساز برجسته، از جمله ایگور استراوینسکی و وینسنت دایندی، ترتیب داد. در همان زمان، جادسون مدیریت رهبران ارکستر را آغاز کرد. اولین مشتریان او استوکوفسکی و فریتز رینر بودند. در دهه 1930، فهرست رهبران ارکستر جادسون شامل اکثر رهبران ارکستر مهمی بود که در آمریکا کار می‌کردند.

 

جیمز ام. دورینگ با تکیه بر مکاتبات غنی بین جادسون و رهبران ارکستر و هنرمندانی که به او خدمت می‌کرد، نشان می‌دهد. نقش‌های چندوجهی جادسون، از جمله مشارکت در انتخاب‌های برنامه‌نویسی، ایجاد مخاطب، مذاکره با اعضای ارکستر و اتحادیه‌های آنها، و کشف فناوری‌های جدید برای گسترش دامنه ارکسترها. جادسون علاوه بر حرفه رنگارنگ خود در پشت صحنه در دو ارکستر برجسته آمریکایی، برای تعدادی از نوآوری‌ها در مدیریت هنر نیز مهم بود. در سال 1922، او یک شبکه سراسری از مدیران محلی را تأسیس کرد و بعداً در رسانه نسبتاً ناشناخته رادیو درگیر شد، ابتدا با WEAF در شهر نیویورک کار کرد و سپس شبکه رادیویی ملی خود را در سال 1927 تشکیل داد.

ارکستراتور بزرگ با ارائه بینش ارزشمندی از عملکرد این ارکسترها و سالهای شکل گیری مدیریت هنری، تصویری ارزشمند از یکی از قدرتمندترین مدیران تاریخ موسیقی آمریکا است.

 

This biography charts the career and legacy of the pioneering American music manager Arthur Judson (1881–1975), who rose to prominence in Philadelphia and New York at the beginning of the twentieth century. A violinist by training, Judson became manager of the Philadelphia Orchestra in 1915 under the iconic conductor Leopold Stokowski. Within a few years, Judson also took on management of the New York Philharmonic, navigating a period of change and the tenures of several important conductors who included William Mengelberg, Arturo Toscanini, and John Barbirolli. Judson also began managing individual artists, including pianists Alfred Cortot and Vladimir Horowitz, violinist Jasha Heifetz, and cellist Gregor Piatigorsky. He also organized the U.S. tours of several prominent composers, including Igor Stravinsky and Vincent d'Indy. At the same time, Judson began managing conductors. His first clients were Stokowski and Fritz Reiner. By the 1930s, Judson's conductor list included most of the important conductors working in America.

 

Drawing on rich correspondence between Judson and the conductors and artists he served, James M. Doering demonstrates Judson's multifaceted roles, including involvement with programming choices, building audiences, negotiating with orchestra members and their unions, and exploring new technologies for extending the orchestras' reach. In addition to his colorful career behind the scenes at two preeminent American orchestras, Judson was important for a number of innovations in arts management. In 1922, he founded a nationwide network of local managers and later became involved in the relatively unexplored medium of radio, working first with WEAF in New York City and then later forming his own national radio network in 1927.

 

Providing valuable insight into the workings of these orchestras and the formative years of arts management, The Great Orchestrator is a valuable portrait of one of the most powerful managers in American musical history.