The Gift of Correspondence in Classical Rome: Friendship in Cicero’s Ad Familiares and Seneca’s Moral Epistles

آماندا ویلکوکس رویکردی نوآورانه به دو مجموعه اصلی از نامه‌های رومی ارائه می‌دهد - آشنایی‌های سیسرون و نامه‌های اخلاقی سنکا - که بر اساس نظریه‌های متقابل فرهنگی مدرن ارائه شده است. هدیه دادن.
    با مشاهده نامه‌ها و انجام مکاتبات به‌عنوان گونه‌ای مبادله هدیه، ویلکاکس تحلیل ظریفی از جنبه‌های نادیده گرفته شده و نادرست خطابه رومی و پویایی اجتماعی دوستی در مکاتبات سیسرو ارائه می‌کند. با عطف به سنکا، او نشان می‌دهد که او هم به ارث برده و هم در برابر لفاظی‌های معروف سیسرو و رویه‌های اجتماعی واکنش نشان می‌دهد، و او تحلیل می‌کند که چگونه سنکا لفاظی نامه‌های خود را از ابزاری برای مذاکره اجتماعی به اصطلاحی برای فلسفه اخلاقی و تأمل در خود تبدیل کرد. اگرچه سیسرو و سنکا اغلب به عنوان مطالعه ای در تضاد در نظر گرفته می شوند، ویلکاکس به طور گسترده نامه های آنها را با هم مقایسه می کند و بر تأثیر قابل توجه سیسرو بر سنکا به عنوان یک سبک نثر، فیلسوف و شخصیت عمومی تأکید می کند.

Amanda Wilcox offers an innovative approach to two major collections of Roman letters—Cicero’s Ad Familiares and Seneca’s Moral Epistles—informed by modern cross-cultural theories of gift-giving.
    By viewing letters and the practice of correspondence as a species of gift exchange, Wilcox provides a nuanced analysis of neglected and misunderstood aspects of Roman epistolary rhetoric and the social dynamics of friendship in Cicero’s correspondence. Turning to Seneca, she shows that he both inherited and reacted against Cicero’s euphemistic rhetoric and social practices, and she analyzes how Seneca transformed the rhetoric of his own letters from an instrument of social negotiation into an idiom for ethical philosophy and self-reflection. Though Cicero and Seneca are often viewed as a study in contrasts, Wilcox extensively compares their letters, underscoring Cicero’s significant influence on Seneca as a prose stylist, philosopher, and public figure.