The Forms of the Affects

چه رابطه‌ای بین شبکه‌ای از رنگ‌های سینمایی و عمیق‌ترین تأثیرات منفی، یعنی انزجار وجود دارد؟ چگونه ممکن است اضطراب ناشی از یک خط افقی منقطع، یا غم و اندوه شکلی از نور فروزان باشد؟

اوژنی برینکما با ارائه اصلاحی جسورانه برای تأکید بر تجسم و تجربه در نظریه تأثیر اخیر، حالت جدیدی را ایجاد می کند. نقدی که اشکال تأثیرات خاص را در جزییات خاص ساخت سینمایی و متنی قرار می دهد. برینکما از طریق خوانش دقیق آثار رولان بارت، هالیس فرامپتون، زیگموند فروید، پیتر گریناوی، مایکل هانکه، آلفرد هیچکاک، سورن کیرکگارد و دیوید لینچ نشان می‌دهد که توجه عمیق به فرم، ساختار و زیبایی‌شناسی امکان بازنگری اساسی در این مطالعه را فراهم می‌کند. از احساس در این فرآیند، او به مفاهیم متنوعی مانند پوسیدگی در غذا شناسی فرانسوی، نقش اشک در فلسفه های عاطفه، شادی نیچه ای به عنوان زیبایی شناسی وحشیانه تکرار و نظریه روانکاوانه خجالت می پردازد. مهمتر از همه، این اثر تحریک آمیز فراخوانی است برای مهار نشاط چرخش عاطفی برای کاوش دوباره در امکانات فرم سینمایی.

What is the relationship between a cinematic grid of color and that most visceral of negative affects, disgust? How might anxiety be a matter of an interrupted horizontal line, or grief a figure of blazing light?

Offering a bold corrective to the emphasis on embodiment and experience in recent affect theory, Eugenie Brinkema develops a novel mode of criticism that locates the forms of particular affects within the specific details of cinematic and textual construction. Through close readings of works by Roland Barthes, Hollis Frampton, Sigmund Freud, Peter Greenaway, Michael Haneke, Alfred Hitchcock, Søren Kierkegaard, and David Lynch, Brinkema shows that deep attention to form, structure, and aesthetics enables a fundamental rethinking of the study of sensation. In the process, she delves into concepts as diverse as putrescence in French gastronomy, the role of the tear in philosophies of emotion, Nietzschean joy as a wild aesthetic of repetition, and the psychoanalytic theory of embarrassment. Above all, this provocative work is a call to harness the vitality of the affective turn for a renewed exploration of the possibilities of cinematic form.