The Formative Years of R. G. Collingwood

کالینگوود و هگل آر. جی. کالینگوود متفکری تنها بود. او که به طرز عجیبی مورد تحسین برخی قرار گرفت و توسط برخی دیگر مورد تحسین قرار گرفت، نتوانست حتی یک شاگرد را تربیت کند، همانطور که نتوانست دیدگاه خود را درباره وحدت تجربه به عموم خوانندگان منتقل کند. این شکست کاملاً در تضاد با موفقیت گئورگ ویلهلم فردریش هگل است، که بسیاری از شاگردان را به دیدگاهی بسیار مشابه جذب کرد و تأثیرش بر افکار بعدی، که از سال 1920 دوباره کشف شد، هنوز به اندازه کافی مورد بررسی قرار نگرفته است. کالینگوود و هگل سه شباهت اساسی دارند: هر دو مرد یونانیان را به شدت تحسین می‌کردند، هر دو از مجادلات آکادمیک زمان خود دانش منحصربفردی داشتند، و هر دو به طور غیرقابل تغییر متقاعد شده بودند که تجربه انسانی یک کل واحد را تشکیل می‌دهد. اگر کارشناسان دیدگاه کالینگوود از تمامیت را کمتر از دیدگاه هگل راضی‌کننده می‌دانند، بیشتر تقصیر در فضایی است که کولینگ‌وود در آن کار کرده است. آکسفورد در دهه‌های 1920 و 1930، مشکوک و متخصص، هایدلبرگ و برلین مشتاق سال‌های 1816 تا 1831 نبود. چیزی که در کالینگوود مهم است این نیست که او از هگل کوتاه آمد، بلکه این است که کار در شرایط نامطلوب را تا این حد کنار گذاشته است. در واقع، کسانی که با هگل آشنایی ندارند، در آثار اولیه کالینگوود، به ویژه در Speculum M entis، مقدمه ای مفید برای آلمانی بزرگ خواهند یافت.

Collingwood and Hegel R. G. Collingwood was a lonely thinker. Begrudgingly admired by some and bludgeoned by others, he failed to train a single disciple, just as he failed to communicate to the reading public his vision of the unity of experience. This failure stands in stark contrast to the success of Georg Wilhelm Friedrich Hegel, who won many disciples to a very similar point-of-view and whose influence on subsequent thought, having been rediscovered since 1920, has not yet been adequately explored. Collingwood and Hegel share three fundamental similarities: both men held overwhelming admiration of the Greeks, both possessed uniquely broad knowledge of academic controversies of their day, and both were inalterably convinced that human experience consti­ tutes a single whole. If experts find Collingwood's vision of wholeness less satisfactory than Hegel's, much of the fault lies in the atmosphere in which Col­ lingwood labored. Oxford in the 1920'S and 1930's, sceptical and specialized, was not the enthusiastic Heidelberg and Berlin of 1816 to 183I. What is important in Collingwood is not that he fell short of Hegel but that working under adverse conditions he came so elose. Indeed those unfamiliar with Hegel will find in Collingwood's early works, especially in Speculum M entis, a useful introduction to the great German.