The Flip Wilson Show

هنگامی که نمایش فلیپ ویلسون در سال 1970 در NBC پخش شد، پیروزی‌های عمده قانون‌گذاری جنبش حقوق مدنی به دست آمد، اما امواج پخش‌شده به دور از یکپارچگی بود. تعداد معدودی از نمایش‌ها دارای شخصیت‌های برجسته سیاه‌پوست بودند، اما هیچ‌کدام به بالاترین رتبه‌بندی نیلسن نرسیده بودند. با این حال، تا سال 1971، ساعت کمدی واریته «قدیمی» ویلسون موفقیت چشمگیری بود و در ژانویه 1972 مجله تایم ویلسون را «اولین سوپراستار سیاه تلویزیون» معرفی کرد. در این جلد، مگان ساترلند به بررسی چگونگی تلنگر ویلسون پرداخت شو در محیط ناپایدار نژادی و اقتصادی اوایل دهه 1970 موفق شد و اینکه چگونه موفقیت آن کدهای غالب اجرای سیاهپوستان و گفتمان سیاسی در تلویزیون را شکل داد.

به طور خاص، ساترلند به بررسی دوسوگرایی که بحث‌های مربوط به سبک اجرای عجیب و غریب ویلسون را در بر می‌گیرد، بحث‌هایی که عموماً به این سؤال می‌پردازند که آیا شخصیت‌های او کلیشه‌های مینسترلی را به‌عنوان مشکلی برای مطالعات دریافتی مورد توجه قرار می‌دهند یا به سادگی تکرار می‌کنند. ساترلند استدلال می کند که این دوگانگی در واقع اساس جذابیت گسترده نمایش بوده است، و بنابراین باید به عنوان یک استراتژی زیباشناختی به جای اثری صرف از تفاسیر مختلف بینندگان درک شود. در همین راستا، او ادعا می‌کند که ویلسون از زیبایی‌شناسی غیرطبیعت‌گرایانه اجرای واریته برای نقد کمدی‌های نژادی «واقع‌گرایانه» آن دوره، از یک سو، و گفتمان مردانگی اصیل که همراه با آن بود، استفاده کرد. از سوی دیگر، ظهور قدرت سیاه در نهایت، او در نظر می‌گیرد که چگونه این برنامه از مخاطبان استودیو یکپارچه‌اش برای روی صحنه بردن دوباره یک مخاطب بزرگ و شاد پخش پس از تحولات اجتماعی، نژادی و سیاسی در اواخر دهه 1960 استفاده کرد.

نمایش فلیپ ویلسون مفصل ترین مطالعه درباره نمایش تنوع ویلسون در زمینه فرهنگی و نهادی آن است. این جلد ویژگی‌های ژانر تنوع را روشن می‌کند که همچنان آن را به یک رسانه محبوب برای گفتمان سیاسی در لحظات پراکنده اجتماعی تبدیل می‌کند. به این ترتیب، رویکرد تازه‌ای برای درک اهمیت پایدار ژانر تنوع برای کمدین‌های سیاه‌پوست - از ریچارد پرایور تا برادران واینز تا دیو چاپل - و به طور کلی برای تلویزیون ارائه می‌کند. محققان مطالعات فیلم و تلویزیون از این جدیدترین افزوده به مجموعه تلویزیونی Milestones قدردانی خواهند کرد.

When The Flip Wilson Show debuted on NBC in 1970, the major legislative victories of the civil rights movement had been won, but the broadcast airwaves were far from integrated. A handful of shows featured black leading characters, but none had quite reached the top spot of the Nielsen ratings. By 1971, however, Wilson's "old-fashioned" comedy-variety hour was a bonafide hit, and in January 1972 Time magazine declared Wilson "TV's First Black Superstar." In this volume, Meghan Sutherland examines how The Flip Wilson Show succeeded in the volatile racial and economic milieu of the early 1970s and how its success shaped the prevailing codes of black performance and political discourse on television.

In particular, Sutherland examines the ambivalence that pervades discussions of Wilson's outlandish performance style-discussions that generally treat the question of whether his characters lampooned or simply reprised the stereotypes of minstrelsy as a problem for reception studies. Sutherland argues that this ambivalence was actually the basis of the show's wide appeal, and must thus be understood as an aesthetic strategy rather than as a mere effect of different viewers' interpretations. Along these same lines, she asserts that Wilson used the non-naturalistic aesthetics of variety performance in order to mount a critique of "realist" race sitcoms of the period, on the one hand, and the discourse of authentic masculinity that accompanied the rise of Black Power, on the other. Finally, she considers how the show used its integrated studio audience to stage the reconstitution of one, big, happy broadcast audience after the social, racial, and political upheavals of the late 1960s.

The Flip Wilson Show is the most detailed study of Wilson's variety show in its cultural and institutional context. This volume elucidates the characteristics of the variety genre that continue to make it a popular medium for political discourse in fractious social moments. In this way, it offers a fresh approach to understanding the enduring importance of the variety genre for black comedians-from Richard Pryor to the Wayans Brothers to Dave Chappelle-and for television in general. Scholars of film and television studies will appreciate this newest addition to the TV Milestones Series.