The Figure of Knowledge: Conditioning Architectural Theory, 1960s-1990s

نوشتن تاریخ تئوری معماری پس از جنگ جهانی دوم بدون خلاصه کردن آن به چند پارادایم تعیین کننده یک چالش بزرگ است. تلاشی چشمگیر در گلچین سازی در طول دهه 1990، نظریه معماری را عمدتاً از طریق چارچوب های نظری مختلف به کار گرفته شده، مانند نظریه انتقادی، منطقه گرایی انتقادی، ساختارشکنی، و عمل گرایی ترسیم کرد. بنابراین بسیار مهم است که بپرسیم چه نوع دانشی در تاریخ اخیر تئوری معماری اهمیت یافته است و چگونه شکل دانش حاصل شرایط را برای استدلال های واقعی ایجاد می کند.

It is a major challenge to write the history of post-WWII architectural theory without boiling it down to a few defining paradigms. An impressive anthologising effort during the 1990s charted architectural theory mostly via the various theoretical frameworks employed, such as critical theory, critical regionalism, deconstructivism, and pragmatism.Yet the intellectual contours of what constitutes architectural theory have been constantly in flux. It is therefore paramount to ask what kind of knowledge has become important in the recent history of architectural theory and how the resulting figure of knowledge sets the conditions for the actual arguments made.