The Feminine Sublime: Gender and Excess in Women's Fiction

The Feminine Sublime بینشی جدید و شگفت‌انگیز از حالت‌ها و ابزارهای به کار رفته در خلق داستان‌های زنانه از قرن هجدهم ارائه می‌دهد. باربارا کلر فریمن استدلال می کند که نظریه پردازی های سنتی در مورد امر متعالی به فرضیات بررسی نشده در مورد زنانگی و تفاوت جنسی بستگی دارد، و اینکه والا نمی تواند بدون ساختارهای زن ستیزانه \"زنانه\" وجود داشته باشد. فریمن با در نظر گرفتن این نقطه شروع، پیشنهاد می‌کند که «اعلی دیگر» که از این منظر جدید در نظر گرفته می‌شود، نه تنها راهی حیاتی برای نزدیک شدن به بازنمایی افراط در داستان‌های زنانه ارائه می‌دهد، بلکه به ما امکان می‌دهد تا شیوه‌های دیگری از نوشتن امر متعالی را نیز متصور شویم.

فریمن لونگینوس، برک، کانت، ویسکل، هرتز و دریدا را مورد بازنگری قرار می‌دهد و در عین حال طیف وسیعی از داستان‌های زنانه از جمله رمان‌های شوپن، موریسون، ریس، شلی و وارتون را درگیر می‌کند. فریمن با پرداختن به ظهور همزمان رمان و مفهوم والا در فرهنگ اروپایی قرن هجدهم، بیان تجربه عالی را با پرسش‌های عاملیت و اشتیاق در داستان‌های مدرن و معاصر زنان متحد می‌کند. استدلال‌هایی که به نظر می‌رسد صرفاً برای توضیح امر متعالی بوده‌اند، برای ارزیابی، اهلی کردن و در نهایت کنار گذاشتن غیریتی که تقریباً همیشه به عنوان جنسیت زنانه شناخته می‌شود، عمل می‌کنند. فریمن راه‌هایی را بررسی می‌کند که در آن داستان‌های زنان آمریکایی و بریتانیایی، عمدتاً مربوط به قرن بیستم، به آنچه سنت «عالی» می‌خواند، پاسخ می‌دهد و باز تعریف می‌کند.

The Feminine Sublime provides a new and startling insight into the modes and devices employed in the creation of women's fiction since the eighteenth century. Barbara Claire Freeman argues that traditional theorizations of the sublime depend upon unexamined assumptions about femininity and sexual difference, and that the sublime could not exist without misogynistic constructions of "the feminine." Taking this as her starting point, Freeman suggests that the "other sublime" that comes into view from this new perspective not only offers a crucial way to approach representations of excess in women's fiction, but allows us to envision other modes of writing the sublime.

Freeman reconsiders Longinus, Burke, Kant, Weiskel, Hertz, and Derrida while also engaging a wide range of women's fiction, including novels by Chopin, Morrison, Rhys, Shelley, and Wharton. Addressing the coincident rise of the novel and concept of the sublime in eighteenth-century European culture, Freeman allies the articulation of sublime experience with questions of agency and passion in modern and contemporary women's fiction. Arguments that have seemed merely to explain the sublime also functioned to evaluate, domesticate, and ultimately exclude an otherness that is almost always gendered as feminine. Freeman explores the ways in which fiction by American and British women, mainly of the twentieth century, responds to and redefines what the tradition has called "the sublime."