The Fate of Freedom Elsewhere: Human Rights and U.S. Cold War Policy toward Argentina

در طول ربع قرن اول جنگ سرد، حمایت از حقوق بشر به ندرت در اولویت سیاست ایالات متحده در قبال آمریکای لاتین قرار داشت. سیاستگذاران آمریکایی به دنبال حفاظت از امنیت ملی ایالات متحده، بی سر و صدا روابط خود را با نظامیان بلندپرواز سیاسی آمریکای لاتین ایجاد کردند - استراتژی که به وضوح در حمایت ضمنی دولت فورد از ترور دولتی در آرژانتین پس از کودتای نظامی 1976 مشهود است. با این حال، در اواسط دهه 1970، جنبش در حال شکوفایی حقوق بشر در ایالات متحده تهدیدی جدی برای حفظ روابط نزدیک ایالات متحده با رژیم‌های نظامی راست‌گرا و ضد کمونیستی بود.

رقابت بین جنگجویان سرد و حامیان حقوق بشر در دوران ریاست جمهوری جیمی کارتر در یک مبارزه شدید برای تعریف سیاست ایالات متحده به اوج خود رسیدند. در سرنوشت آزادی در جای دیگر، ویلیام مایکل اشمیدلی استدلال می‌کند که آرژانتین به عنوان نمونه آزمایشی تعیین‌کننده وعده کارتر برای آوردن حقوق بشر به مرکز سیاست خارجی دولتش ظاهر شد. کارتر با ورود به دفتر بیضی شکل در اوج ربودن، شکنجه و قتل ده‌ها هزار آرژانتینی توسط دولت نظامی، تصمیم گرفت تا سیاست ایالات متحده را از حمایت ظریف به محکومیت عمومی نقض حقوق بشر تغییر دهد. اما آیا دولت در مواجهه با دیکتاتوری نظامی غیور، تنش فزاینده جنگ سرد و مخالفت‌های سیاسی داخلی می‌تواند باعث بهبود حقوق بشر شود؟ اشمیدلی با دست و پنجه نرم کردن با بازیگران متفاوت درگیر در مبارزه بر سر حقوق بشر، از جمله فعالان حقوق مدنی، فمینیست های موج دوم، کنشگران شیکانو/آ، ترقی خواهان مذهبی، اعضای راست جدید، جنگجویان سرد محافظه کار، و رهبران تجاری، از مصاحبه های منحصر به فردی استفاده می کند. با بازیگران آمریکایی و آرژانتینی و همچنین آرشیوهایی که به تازگی از طبقه بندی خارج شده اند برای ارائه تحلیلی گویا از افزایش، کارایی و محدودیت های حقوق بشر در شکل دادن به سیاست خارجی ایالات متحده در جنگ سرد.

During the first quarter-century of the Cold War, upholding human rights was rarely a priority in U.S. policy toward Latin America. Seeking to protect U.S. national security, American policymakers quietly cultivated relations with politically ambitious Latin American militaries—a strategy clearly evident in the Ford administration's tacit support of state-sanctioned terror in Argentina following the 1976 military coup d’état. By the mid-1970s, however, the blossoming human rights movement in the United States posed a serious threat to the maintenance of close U.S. ties to anticommunist, right-wing military regimes.

The competition between cold warriors and human rights advocates culminated in a fierce struggle to define U.S. policy during the Jimmy Carter presidency. In The Fate of Freedom Elsewhere, William Michael Schmidli argues that Argentina emerged as the defining test case of Carter’s promise to bring human rights to the center of his administration’s foreign policy. Entering the Oval Office at the height of the kidnapping, torture, and murder of tens of thousands of Argentines by the military government, Carter set out to dramatically shift U.S. policy from subtle support to public condemnation of human rights violation. But could the administration elicit human rights improvements in the face of a zealous military dictatorship, rising Cold War tension, and domestic political opposition? By grappling with the disparate actors engaged in the struggle over human rights, including civil rights activists, second-wave feminists, chicano/a activists, religious progressives, members of the New Right, conservative cold warriors, and business leaders, Schmidli utilizes unique interviews with U.S. and Argentine actors as well as newly declassified archives to offer a telling analysis of the rise, efficacy, and limits of human rights in shaping U.S. foreign policy in the Cold War.