The External World and Our Knowledge of It: Hume’s Critical Realism, an Exposition and a Defence

دیوید هیوم را معمولاً فردی بدبین می دانند، به ویژه در برداشت او از دانش فرد از دنیای بیرون. با این حال، بررسی دقیق‌تر آثار او برداشت بسیار متفاوتی از این جنبه از فلسفه هیوم به دست می‌دهد، چیزی که باید تحلیل علمی کاملی داشته باشد. این مطالعه استدلال می‌کند که هیوم در واقع یک رئالیست انتقادی به معنای اوایل قرن بیستم بود، دوره‌ای که در آن از این اصطلاح برای توصیف نظریه‌های معرفت‌شناختی و هستی‌شناختی فیلسوفانی مانند روی وود سلرز و برتراند راسل استفاده می‌شد. >

فرد ویلسون با قرار دادن دقیق هیوم در زمینه تاریخی خود، یعنی نسبت به سنت های ارسطویی و عقل گرا، بینش های مهم و منحصر به فردی را در مورد فلسفه هیوم به دست می دهد. ویلسون با تجزیه و تحلیل بخش های کلیدی رساله، تحقیق و گفتگوهای مربوط به دین طبیعی، درک عمیق تری از هیوم را با در نظر گرفتن نظریه های فیلسوف در مورد جهان خارج نویسنده توضیح می دهد که چنین خوانشی نه تنها به متون وفادارتر است، بلکه دیدگاه هیوم را به عنوان یک رئالیست انتقادی در پرتو بحث های قرن بیستم بین بیرون گرایی و درون گرایی و بین منسجم گرایان و بنیادگرایان تقویت می کند.

این مطالعه که با مشاهدات و ایده‌های اصلی کامل شده است، مطمئناً بحث‌هایی را درباره فلسفه انسانی، رئالیسم انتقادی و محدودیت‌های دانش ادراکی ایجاد می‌کند.

David Hume is often considered to have been a sceptic, particularly in his conception of the individual's knowledge of the external world. However, a closer examination of his works gives a much different impression of this aspect of Hume's philosophy, one that is due for a thorough scholarly analysis. This study argues that Hume was, in fact, a critical realist in the early twentieth-century sense, a period in which the term was used to describe the epistemological and ontological theories of such philosophers as Roy Wood Sellars and Bertrand Russell.

Carefully situating Hume in his historical context, that is, relative to Aristotelian and rationalist traditions, Fred Wilson makes important and unique insights into Humean philosophy. Analyzing key sections of the Treatise, the Enquiry, and the Dialogues concerning Natural Religion, Wilson offers a deeper understanding of Hume by taking into account the philosopher's theories of the external world. Such a reading, the author explains, is not only more faithful to the texts, but also reinforces the view of Hume as a critical realist in light of twentieth-century discussions between externalism and internalism, and between coherentists and foundationalists.

Complete with original observations and ideas, this study is sure to generate debates about Humean philosophy, critical realism, and the limits of perceptual knowledge.