The Event Horizon: Homo Prometheus and the Climate Catastrophe

 با ظهور گرمایش جهانی و مسابقه تسلیحات هسته ای، انسان ها به سرعت به لحظه حقیقت نزدیک می شوند. از نظر فن آوری برتر، آنها رویاها و کابوس های خود را در دنیای واقعی از طریق علم، هنر، ماجراجویی ها و جنگ های وحشیانه نشان می دهند، پارادوکسی که نماد آن شمعی است که تاریکی را روشن می کند و در عین حال در حال انقراض است، همانطور که در این کتاب بحث شده است. همانطور که این سطور نوشته می شود، آتش در چندین قاره شعله می کشد، ورقه های یخ زمین در حال ذوب شدن هستند و اقیانوس ها در حال بالا آمدن هستند و تهدید می کنند که مناطق ساحلی سیاره و دره های رودخانه، جایی که تمدن به وجود آمده است و انسان ها زندگی می کنند و غذا می کارند.

 به استثنای پرندگانی مانند شاهین، بادبادک‌های سیاه و شکارچیان آتش، انسان‌ها تنها شکل حیاتی هستند که از آتش استفاده می‌کنند و پیشرفت‌هایی را ایجاد می‌کنند که به سختی می‌توانند کنترل کنند. برای بیش از یک میلیون سال، که در طول شب‌های طولانی در اطراف آتش‌سوزی‌ها جمع شده بودند، مسحور رقص زندگی‌مانند شعله‌ها بودند، انسان‌های ماقبل تاریخ به تخیل، اشتیاق به قدرت مطلق، پیش‌بینی مرگ، ولع جاودانگی و تصور ماوراء طبیعی دست یافتند. انسان‌ها در قلمرو تصورات، رویاها، اسطوره‌ها و افسانه‌ها زندگی می‌کنند، در انکار حقایق حیاتی، برای لحظه‌ای کوتاه از خواب بیدار می‌شوند تا شاهد جهانی باشند که به همان اندازه زیبا و بی‌رحمانه است. فلسفه اگزیستانسیالیستی راهی برای کنار آمدن با غیرقابل تصور ارائه می دهد. نگاه کردن به آینده ترس ایجاد می‌کند، پاسخی غریزی که می‌تواند ذهن انسان را تحت تأثیر قرار دهد و بین مغز شهودی خزنده و نئوکورتکس در حال رشد، با عواقب ناگوار تضاد ایجاد کند. بر خلاف آخرین و اولین انسان استاپلدون، جایی که گونه‌های انسانی پیشرفته برای سرنوشت زمین سوگواری می‌کنند، هومو ساپینس به انتقال هر مولکول کربن قابل استخراج از زمین به اتمسفر، ریه‌های بیوسفر ادامه می‌دهد و از نابودی سیاره‌ها اطمینان می‌دهد. سیستم پشتیبانی از زندگی."

 With the advent of global warming and the nuclear arms race, humans are rapidly approaching a moment of truth. Technologically supreme, they manifest their dreams and nightmares in the real world through science, art, adventures and brutal wars, a paradox symbolized by a candle lighting the dark yet burning away to extinction, as discussed in this book. As these lines are being written, fires are burning on several continents, the Earth’s ice sheets are melting and the oceans are rising, threatening to flood the planet’s coastal zones and river valleys, where civilization arose and humans live and grow food.

 With the exception of birds like hawks, black kites and fire raptors, humans are the only life form utilizing fire, creating developments they can hardly control. For more than a million years, gathered around campfires during the long nights, mesmerized by the flickering life-like dance of the flames, prehistoric humans acquired imagination, a yearning for omnipotence, premonitions of death, cravings for immortality and conceiving the supernatural. Humans live in realms of perceptions, dreams, myths and legends, in denial of critical facts, waking up for a brief moment to witness a world that is as beautiful as it is cruel. Existentialist philosophy offers a way of coping with the unthinkable. Looking into the future produces fear, an instinctive response that can obsess the human mind and create a conflict between the intuitive reptilian brain and the growing neocortex, with dire consequences. As contrasted with Stapledon’s Last and first Man, where an advanced human species mourns the fate of the Earth, Homo sapiens continues to transfer every extractable molecule of carbon from the Earth to the atmosphere, the lungs of the biosphere, ensuring the demise of the planetary life support system.”