The Era of the Individual: A Contribution to a History of Subjectivity

با انتشار فلسفه فرانسوی دهه شصت، آلن رنو و لوک فری در سال 1985 نقد معروف خود را علیه شخصیت های متعارفی مانند فوکو، دریدا و لاکان مطرح کردند و مورد بررسی دقیق قرار گرفتند. کل پروژه پساساختارگرایی که بیش از دو دهه بر زندگی روشنفکری غرب تسلط داشت. هدف آنها دفاع از دستاوردهای لیبرال دموکراسی، به ویژه در زمینه حقوق اولیه بشر، و ردیابی بی اعتمادی فیلسوفان حاکم به لیبرالیسم در «ضد انسان گرایی» بود که عمدتاً از هایدگر به ارث رسیده بود. در عصر فرد، که به طور گسترده به عنوان کار بزرگ رنو شناخته می شود، نویسنده برجسته ترین ویژگی پساساختارگرایی را بررسی می کند: حذف سوژه انسانی. ریشه این تفکر این باور نهفته است که انسان ها نمی توانند ماهیت های اساسی خود را بشناسند یا کنترل کنند، مقدمه ای که منجر به بی اعتمادی هایدگر به جامعه مدرن فردگرا و سرمایه داری شد و او را برای مدت کوتاهی با حزب ناسیونال سوسیالیست هیتلر متحد کرد. رنو در حالی که برخی از تردیدهای هایدگر نسبت به مدرنیته را مشروع می‌داند، استدلال می‌کند که با این وجود، یکسان دانستن مدرنیته با پیروزی فردگرایی اشتباه است. در اینجا او بین فردگرایی و سوبژکتیویته تمایز قائل می شود و با ارائه تاریخچه ای از این دو، مسیر تفکر کنونی را با قدرت به دور از دیدگاه های بالقوه خطرناک و تقلیل گرایانه نسبت به بشریت تغییر جهت می دهد.

رنات استدلال می کند که فلسفه مدرن حاوی این است. در درون خود دو روش متضاد برای تصور انسان. اولی که ریشه در دکارت و کانت دارد، انسان ها را سوژه هایی می داند که قادر به دستیابی به احکام اخلاقی جهانی هستند. دومی که از لایب نیتس، هگل و نیچه سرچشمه می گیرد، انسان ها را به عنوان افراد مستقلی معرفی می کند که هیچ چیز را با دیگران به اشتراک نمی گذارند. رنو در بازگویی دقیق این سنت فلسفی، طنین این سنت‌ها را در فیلسوفان متأخرتر مانند هایدگر و در انسان‌شناسی اجتماعی لویی دومون نشان می‌دهد.

تمایز رنو بین فردگرایی و ذهنیت تبدیل شده است. موضوع مهمی برای متفکران جوان ناراضی از سنت روشنفکری که از نیچه و هایدگر سرچشمه می گیرد. علاوه بر این، گرایش او به سنت کانتی، همراه با بینش او در مورد کاستی‌های مدرنیته، هر کسی را که نگران تغییر نگرش فرهنگی امروزی نسبت به لیبرالیسم است، جالب خواهد کرد.

در ابتدا در سال 1997 منتشر شد.

کتابخانه میراث پرینستون از جدیدترین فناوری چاپ بر حسب تقاضا استفاده می‌کند تا دوباره کتاب‌هایی را که قبلاً چاپ نشده بودند از فهرست برجسته انتشارات دانشگاه پرینستون در دسترس قرار دهد. این نسخه‌های شومیز، متون اصلی این کتاب‌های مهم را حفظ می‌کنند و در عین حال آنها را در نسخه‌های شومیز بادوام ارائه می‌دهند. هدف کتابخانه میراث پرینستون افزایش دسترسی گسترده به میراث علمی غنی موجود در هزاران کتاب منتشر شده توسط انتشارات دانشگاه پرینستون از زمان تأسیس آن در سال 1905 است.

With the publication of French Philosophy of the Sixties, Alain Renaut and Luc Ferry in 1985 launched their famous critique against canonical figures such as Foucault, Derrida, and Lacan, bringing under rigorous scrutiny the entire post-structuralist project that had dominated Western intellectual life for over two decades. Their goal was to defend the accomplishments of liberal democracy, particularly in terms of basic human rights, and to trace the reigning philosophers' distrust of liberalism to an "antihumanism" inherited mainly from Heidegger. In The Era of the Individual, widely hailed as Renaut's magnum opus, the author explores the most salient feature of post-structuralism: the elimination of the human subject. At the root of this thinking lies the belief that humans cannot know or control their basic natures, a premise that led to Heidegger's distrust of an individualistic, capitalist modern society and that allied him briefly with Hitler's National Socialist Party. While acknowledging some of Heidegger's misgivings toward modernity as legitimate, Renaut argues that it is nevertheless wrong to equate modernity with the triumph of individualism. Here he distinguishes between individualism and subjectivity and, by offering a history of the two, powerfully redirects the course of current thinking away from potentially dangerous, reductionist views of humanity.

Renaut argues that modern philosophy contains within itself two opposed ways of conceiving the human person. The first, which has its roots in Descartes and Kant, views human beings as subjects capable of arriving at universal moral judgments. The second, stemming from Leibniz, Hegel, and Nietzsche, presents human beings as independent individuals sharing nothing with others. In a careful recounting of this philosophical tradition, Renaut shows the resonances of these traditions in more recent philosophers such as Heidegger and in the social anthropology of Louis Dumont.

Renaut's distinction between individualism and subjectivity has become an important issue for young thinkers dissatisfied with the intellectual tradition originating in Nietzsche and Heidegger. Moreover, his proclivity toward the Kantian tradition, combined with his insights into the shortcomings of modernity, will interest anyone concerned about today's shifting cultural attitudes toward liberalism.

Originally published in 1997.

The Princeton Legacy Library uses the latest print-on-demand technology to again make available previously out-of-print books from the distinguished backlist of Princeton University Press. These paperback editions preserve the original texts of these important books while presenting them in durable paperback editions. The goal of the Princeton Legacy Library is to vastly increase access to the rich scholarly heritage found in the thousands of books published by Princeton University Press since its founding in 1905.