The End of the Peasantry in Southeast Asia: A Social and Economic History of Peasant Livelihood, 1800–1990s

این کتاب زمینه و شرایط در حال تغییر تولید و معیشت را در میان دهقانان آسیای جنوب شرقی از آغاز قرن نوزدهم تحلیل می‌کند. این استدلال می کند که با رشد جمعیتی و توسعه قرن نوزدهم بازارهای بزرگ جهانی مبتنی بر تولید در مقیاس کوچک، اندازه و اهمیت اقتصادی دهقانان در سراسر منطقه بزرگ شد. با این حال، چنین تغییراتی نیروهای جدیدی را با خود به همراه داشت - دولت‌های قوی‌تر، سیستم‌های قانونی منظم‌تر، انقلابی در ارتباطات، تجاری‌سازی فشرده - که خودشان برای تضعیف پایه‌های جامعه دهقانی و در نهایت تبدیل دهقانان به کشاورزان، کارگران و شهروندان کار کردند.

This book analyses the changing context and conditions of production and livelihood amongst Southeast Asia's peasants since the beginning of the nineteenth century. It argues that with demographic growth and the nineteenth century development of great global markets based on small-scale production, the size and economic significance of peasantries throughout the region was magnified. However, such changes brought with them new forces - stronger states, more regular legal systems, a revolution in communications, intensive commercialisation - which themselves worked to undermine the foundations of peasant society and, eventually, to transform peasants into farmers, workers and citizens.