The End of Desertification? : Disputing Environmental Change in the Drylands

سوال عنوان این کتاب توجه را به کاستی‌های مفهومی جلب می‌کند که حتی با ضعیف‌تر شدن مبنای علمی استفاده از آن به ابزاری سیاسی با اهمیت جهانی تبدیل شده است. می توان استدلال کرد که مفهوم بیابان زایی از نظر تحلیلی مفید نیست و درک ما را از سیستم های اجتماعی-محیطی و انعطاف پذیری آنها، به ویژه در کشورهای فقیر با بارندگی متغیر و فقر مداوم، مخدوش می کند. برای سیاست‌گذاری و حکمرانی بهتر، باید در توجیه علمی تلاش‌های بین‌المللی برای مبارزه با بیابان‌زایی تجدیدنظر کنیم.
کاوش ما در مورد این مسائل در ساحل آفریقای غربی آغاز می شود، جایی که مجموعه ای از خشکسالی های شدید در پایان قرن بیستم منجر به نهادینه شدن جهانی ایده بیابان زایی شد. اکنون غیرقابل انکار به نظر می رسد که این خشکسالی ها اساساً ناشی از سوءمدیریت استفاده از زمین های محلی نبوده و عملاً به یک سیاست طولانی مدت و بحث علمی خاتمه می دهد. اکنون فرصتی وجود دارد که به این قسمت به عنوان یک درس عینی در رابطه بین علم، شکل‌گیری افکار عمومی و سیاست‌گذاری بین‌المللی نگاه کنیم.
با نگاهی فراتر از ساحل، فصل‌های این کتاب مطالعات موردی از سراسر جهان را ارائه می‌کنند که کاربرد و ارتباط مفهوم بیابان‌زایی را بررسی می‌کند. علیرغم درک پیشرفته‌تر از محیط‌ها و جوامع خشک‌بار، استفاده‌هایی که اکنون از مفهوم بیابان‌زایی در بخش‌هایی از آسیا انجام می‌شود، بسیاری از کاستی‌های کارهای قبلی انجام شده در آفریقا را نشان می‌دهد. بیش از سه دهه طول کشید تا دانشمندان بحران بیابان‌زایی در ساحل را به یک رویداد غیرواقعی تبدیل کنند. این کتاب تلاشی است برای بررسی انتقادی آن تجربه و تسریع فرآیند یادگیری در سایر نقاط جهان.

The question in the title of this book draws attention to the shortcomings of a concept that has become a political tool of global importance even as the scientific basis for its use grows weaker. The concept of desertification, it can be argued, has ceased to be analytically useful and distorts our understanding of social-environmental systems and their resiliency, particularly in poor countries with variable rainfall and persistent poverty. For better policy and governance, we need to reconsider the scientific justification for international attempts to combat desertification.
Our exploration of these issues begins in the Sahel of West Africa, where a series of severe droughts at the end of the 20th century led to the global institutionalization of the idea of desertification. It now seems incontrovertible that these droughts were not caused primarily by local land use mismanagement, effectively terminating a long-standing policy and scientific debate. There is now an opportunity to treat this episode as an object lesson in the relationship between science, the formation of public opinion and international policy-making.
Looking beyond the Sahel, the chapters in this book provide case studies from around the world that examine the use and relevance of the desertification concept. Despite an increasingly sophisticated understanding of dryland environments and societies, the uses now being made of the desertification concept in parts of Asia exhibit many of the shortcomings of earlier work done in Africa. It took scientists more than three decades to transform a perceived desertification crisis in the Sahel into a non-event. This book is an effort to critically examine that experience and accelerate the learning process in other parts of the world.