The Early Renaissance and Vernacular Culture

چرا نقاشی‌ها و شعرهای رنسانس ایتالیا - جشن دوران باستان کلاسیک - حومه فلورانس را با چهره‌هایی با لباس‌های ابریشمی معاصر و تاج‌های fleur-de-lys به تصویر می‌کشند؟ چارلز دمپسی با تعابیر متعارف از این دوره به خوبی مطالعه شده استدلال می کند که ادغام فرم کلاسیک با محتوای معاصر، که زمانی به عنوان پارادوکس رنسانس تلقی می شد، می تواند به عنوان ویژگی تعیین کننده آن بهتر درک شود.

p>

دمپسی توضیح می دهد که چگونه هنرمندان دوره رنسانس به طرز ماهرانه ای فرهنگ سکولار و عامه را در آثار خود گنجانده اند، همانطور که تأثیرات کلاسیک و مذهبی را در هم می آمیزند. سیمون مارتینی با الهام از اشعار عاشقانه تروبادورهای پاریس، نقاشی دیواری Maestà خود را در سال 1321 تغییر داد تا فرهنگ درباری را منعکس کند که زیبایی زمینی را ارزشمند می دانست. در نتیجه Maestà برای اولین بار در نقاشی ایتالیایی به طرز مفتضحانه ای نمایی از قفل های طلایی مدونا را نشان داد. تولد زهره بوتیچلی با الگوبرداری از یک مجسمه باستانی، بسیار فراتر رفت و ایده‌آل زیبایی مد روز مانند موهای بلند بلوند، پوست عاج، گونه‌های گلگون و ابروهای کاملاً کمانی را به نمایش گذاشت. در تنها بازسازی کامل دوازده سیبیلین اکتاو فیو بلکاری، دمپسی نشان می دهد که چگونه این شاعر، تحت حمایت خانواده مدیچی، مدیون حالت های دراماتیک معاصر نیز بوده است. بازیکنانی که صحنه‌های کتاب مقدس را با آمیختن صحنه‌های آشنا با چیزهای عجیب و غریب محبوب کردند، با لباس‌های تافته و کلاه‌های خیال‌انگیز روی صحنه رفتند، و حتی در یکی از صحنه‌ها یک ماکت پاپیه ماشه از نهنگ یونس به نمایش درآمد. همانطور که مطالعه کامل دمپسی روشن می کند، شاعران و هنرمندان رنسانس صرفا زیبایی شناسی کلاسیک را بازتولید نکردند، بلکه آنها را در اصطلاحات بومی دوباره تصور کردند.

Why do the paintings and poetry of the Italian Renaissance—a celebration of classical antiquity—also depict the Florentine countryside populated with figures dressed in contemporary silk robes and fleur-de-lys crowns? Upending conventional interpretations of this well-studied period, Charles Dempsey argues that a fusion of classical form with contemporary content, once seen as the paradox of the Renaissance, can be better understood as its defining characteristic.

Dempsey describes how Renaissance artists deftly incorporated secular and popular culture into their creations, just as they interwove classical and religious influences. Inspired by the love lyrics of Parisian troubadours, Simone Martini altered his fresco Maestà in 1321 to reflect a court culture that prized terrestrial beauty. As a result the Maestà scandalously revealed, for the first time in Italian painting, a glimpse of the Madonna’s golden locks. Modeled on an ancient statue, Botticelli’s Birth of Venus went much further, featuring fashionable beauty ideals of long flowing blonde hair, ivory skin, rosy cheeks, and perfectly arched eyebrows. In the only complete reconstruction of Feo Belcari’s twelve Sybilline Octaves, Dempsey shows how this poet, patronized by the Medici family, was also indebted to contemporary dramatic modes. Popularizing biblical scenes by mixing the familiar with the exotic, players took the stage outfitted in taffeta tunics and fanciful hats, and one staging even featured a papier maché replica of Jonah’s Whale. As Dempsey’s thorough study illuminates, Renaissance poets and artists did not simply reproduce classical aesthetics but reimagined them in vernacular idioms.