The Deepest Dye: Obeah, Hosay, and Race in the Atlantic World

چگونه دسته‌بندی‌های استعماری نژاد و مذهب با هم هویت‌ها و سلسله‌مراتبی را ایجاد کردند که امروزه وسیله‌ای برای ناسیونالیسم چندفرهنگی و نقد اجتماعی در کارائیب و کشورهای دیاسپورا هستند.

زمانی که امپراتوری بریتانیا لغو شد. برده داری، صاحبان مزارع شکر کارائیب با کمبود نیروی کار مواجه بودند. برای حل این مشکل، آنها کارگران «معمول»، هندوها و جمعیت اقلیت مسلمان را از شبه قاره هند وارد کردند. Indentureship از سال 1838 تا پایان رسمی آن در 1917 ادامه یافت. عمیق ترین رنگ در مزارع پس از رهایی در هند غربی آغاز می شود - جایی که اروپایی ها، هندی ها و آفریقایی ها برای کار و عبادت در هم می آمیختند - و تا امروز را شامل می شود. روز انگلستان، آمریکای شمالی و ترینیداد، جایی که میراث های دوران استعمار در هویت ها و سلسله مراتبی باقی می مانند که هنوز کارائیب پس از استقلال و دیاسپورای معاصر آن را شکل می دهند.

عایشه خان بر روی اعمال مذهبی مورد مناقشه اوبه و هوسی تمرکز می کند. ، که با وجود تنوع شرکت کنندگان آنها به عنوان "آفریقایی" و "هندی" نژادی شناخته می شوند. اوبه، یک اصطلاح رایج در کارائیب برای سنت های شفابخش و پیشگویی در جنوب صحرا، در جامعه استعماری با جادو، شورش بردگان و کلاهبرداری همراه بود. این منجر به قوانین ضد اباحه شد که برخی از آنها هنوز پابرجا هستند. Hosay در هند غربی از مراسم بزرگداشت هندی مراسم عزاداری اسلامی در ماه محرم ایجاد شد. اگرچه از حمایت‌های قانونی خاصی برخوردار شد، تجمع‌های دسته‌جمعی، راهپیمایی‌ها و نبردهای ساختگی هوسای ترس از اختلالات اقتصادی و ناآرامی‌های کارگری را برانگیخت که منجر به جرم انگاری توسط قدرت‌های استعماری شد. رعایت صحیح هوسای در میان برخی از جوامع تاریخی مسلمان مورد بحث بود و اکنون نیز این بحث ادامه دارد.

در مطالعه دقیق این دو عمل، عایشه خان پویایی قدرت را از طریق هویت های مذهبی و نژادی که در این زمینه شکل گرفته است روشن می کند. استعمار در جهان آتلانتیک، و نشان می‌دهد که چگونه امروزه این هویت‌ها نابرابری‌ها را تکرار می‌کنند و همچنین مطالبات برای عدالت و به رسمیت شناختن را تقویت می‌کنند.

How colonial categories of race and religion together created identities and hierarchies that today are vehicles for multicultural nationalism and social critique in the Caribbean and its diasporas.

When the British Empire abolished slavery, Caribbean sugar plantation owners faced a labor shortage. To solve the problem, they imported indentured “coolie” laborers, Hindus and a minority Muslim population from the Indian subcontinent. Indentureship continued from 1838 until its official end in 1917. The Deepest Dye begins on post-emancipation plantations in the West Indies―where Europeans, Indians, and Africans intermingled for work and worship―and ranges to present-day England, North America, and Trinidad, where colonial-era legacies endure in identities and hierarchies that still shape the post-independence Caribbean and its contemporary diasporas.

Aisha Khan focuses on the contested religious practices of obeah and Hosay, which are racialized as “African” and “Indian” despite the diversity of their participants. Obeah, a catch-all Caribbean term for sub-Saharan healing and divination traditions, was associated in colonial society with magic, slave insurrection, and fraud. This led to anti-obeah laws, some of which still remain in place. Hosay developed in the West Indies from Indian commemorations of the Islamic mourning ritual of Muharram. Although it received certain legal protections, Hosay’s mass gatherings, processions, and mock battles provoked fears of economic disruption and labor unrest that led to criminalization by colonial powers. The proper observance of Hosay was debated among some historical Muslim communities and continues to be debated now.

In a nuanced study of these two practices, Aisha Khan sheds light on power dynamics through religious and racial identities formed in the context of colonialism in the Atlantic world, and shows how today these identities reiterate inequalities as well as reinforce demands for justice and recognition.