The Cross-Border Connection: Immigrants, Emigrants, and Their Homelands

مهاجرت بین المللی چهره انسانی جهانی شدن را با عواقبی نشان می دهد که در سرتاسر جهان خبرساز می شود. ارتباط فرامرزیبه یک پارادوکس در هسته اصلی این پدیده می پردازد: مهاجرانی که از یک جامعه خارج می شوند در جامعه دیگر مهاجر می شوند و این دو جامعه را به هم گره می زند. با هم به طرق مختلف به زبان غیر فنی، راجر والدینگر توضیح می‌دهد که چگونه ارتباطات متقابل بین محل مبدا و مقصد ایجاد و حفظ می‌شوند و چرا در نهایت از هم می‌پاشند.

تازه‌واردانی که از دنیای در حال توسعه دور می‌شوند متوجه می‌شوند که مهاجرت چیز خوبی است و به آنها اجازه می‌دهد. از مزایای اقامت در کشورهای توسعه یافته برخوردار می شوند که برخی از آنها را به صورت حواله برای بستگان خود در خانه ارسال می کنند. مهاجران با اقامت در یک دولت دموکراتیک، فارغ از بازوی بلند محل اصلی خود، بسیج می شوند تا در سرزمین هایی که ترک کرده اند، تغییر ایجاد کنند. کشورهای مهاجر به نوبه خود، برای محافظت از اتباع و حفظ وفاداری آنها در خارج از مرزها، نفوذ خود را در سراسر مرزها گسترش می دهند. با این حال، زمان ثابت می‌کند که خورنده است و در نهایت بیشتر مهاجران و فرزندانشان به تدریج از کشور خود جدا می‌شوند و نگرانی‌ها و تعهدات خود را به مکانی که در آن زندگی می‌کنند تغییر می‌دهند.

اگرچه به طور گسترده مورد مطالعه قرار گرفته است، ارتباطات مرزی هم توسط محققانی که متقاعد شده‌اند که جهانی‌سازی منجر به جهانی شدن سرزمین‌زدایی از وفاداری‌ها و جریان‌های نامحدود می‌شود، و هم توسط سیاست‌گذارانی که تلاش می‌کنند مهاجرت را به موتور توسعه تبدیل کنند، همچنان اشتباه درک نشده است. از زمان فیلم کلاسیک اسکار هندلین ریشه کن شده چنین مطالعه دقیق و ظریفی در مورد تجربه مهاجران وجود نداشته است.

International migration presents the human face of globalization, with consequences that make headlines throughout the world. The Cross-Border Connection addresses a paradox at the core of this phenomenon: emigrants departing one society become immigrants in another, tying those two societies together in a variety of ways. In nontechnical language, Roger Waldinger explains how interconnections between place of origin and destination are built and maintained and why they eventually fall apart.

Newcomers moving away from the developing world find that migration is a good thing, letting them enjoy the benefits of residence in the developed world, some of which they send on to their relatives at home in the form of remittances. Residing in a democratic state, free from the long arm of their place of origin, emigrants mobilize to produce change in the homelands they left. Emigration states, in turn, extend their influence across boundaries to protect nationals and retain their loyalty abroad. Time, however, proves corrosive, and in the end most immigrants and their descendants become progressively disconnected from their home country, reorienting their concerns and commitments to the place where they actually live.

Although widely studied, cross-border connections remain misunderstood, both by scholars convinced that globalization is leading to a deterritorialized world of unbounded loyalties and flows, and by policy makers trying to turn migration into an engine of development. Not since Oscar Handlin’s classic The Uprooted has there been such a precisely argued, nuanced study of the immigrant experience.