The crisis in continental philosophy : history, truth and the Hegelian legacy

فلسفه قاره‌ای به طور سنتی فلسفه را تاریخی می‌دانست و ادعا می‌کرد که هیچ شروع جدیدی در این رشته وجود ندارد و ما باید کار متفکران قبلی را بارها و بارها بازبینی کنیم. با این حال، فیلسوفان قاره ای به ندرت به طور صریح برای دیدگاه خود در مورد گذشته فلسفه استدلال می کنند، و بحث های مربوط به موضوعی که وجود دارد معمولاً پر از سردرگمی است. در اینجا، رابرت پیرسی علت را می پرسد و به بررسی این می پردازد که سنت قاره ای برای کنار آمدن با این بحران چه باید بکند. پیرسی سردرگمی در مورد تاریخ را به هگل ردیابی می کند، که او استدلال می کند که پیامی متفاوت در مورد تفکر تاریخی ارسال می کند، پیامی که بعدها توسط هایدگر پذیرفته شد و سپس به جانشینان او منتقل شد. پیرسی علاوه بر بیان داستان این بحران، شرحی از تفکر تاریخی ارائه می‌کند که به مشکلاتی که در حال حاضر سنت قاره‌ای را آزار می‌دهد، منجر نمی‌شود. نتیجه نگاهی بسیار بدیع به توسعه تفکر قاره‌ای و ماهیت چرخش تاریخی فلسفه است.

Continental philosophy has traditionally seen philosophy as historical, claiming that there are no new beginnings in the discipline, and that we must revisit the work of earlier thinkers again and again. Yet, continental philosophers rarely argue explicitly for their view of philosophy's past, and the discussions of the topic that exist tend to be riddled with confusion. Here, Robert Piercey asks why, and explores what the continental tradition must do to come to terms with this crisis. Piercey traces the confusion about history back to Hegel, who he argues sends a mixed message about historical thinking, one that is later adopted by Heidegger and then passed on to his successors. In addition to telling the story of this crisis, Piercey offers an account of historical thinking that does not lead to the difficulties that currently plague the continental tradition. The result is a highly original look at the development of continental thought and the nature of philosophy's historical turn.