The Context of Constitution: Beyond the Edge of Epistemological Justification

این مطالعه ایده‌هایی را که در طی سال‌ها در سخنرانی‌های مختلف توسعه یافته‌اند در تلاش برای روشن کردن مفهوم پیش‌ساختار هرمنوتیکی تحقیقات علمی گرد هم می‌آورد. نقطه شروع تحقیقات من طرح کلی یک رویکرد تفسیری به ساختار محتوای شناختی علم بود. در اواخر دهه 1970 من با سؤالی مشغول بودم که امروزه باید به این صورت صورت‌بندی شود: آیا می‌توان ادعای اعتبار دیدگاه هرمنوتیکی «موقعیت در سنت» را برای علوم طبیعی نیز داشت؟ من متقاعد شده بودم که پاسخ منفی مستلزم یک موقعیت خودباختگی است. بیان می‌کند که برای دفاع از جهانی بودن (فرهنگی) هرمنوتیک، باید ماهیت غیر هرمنوتیکی علوم طبیعی را اقرار کرد. به اندازه کافی متناقض، این امر مستلزم یک خط جدایی تیز (بین تجربه گفتگو و پژوهش تک‌شناختی) در فرهنگ است تا بر جهانی بودن هرمنوتیک تأکید شود. مدت ها قبل از دوره پرسترویکا در گوشه من، از جوزف کوکلمنز، پاتریک هیلان و تئودور کیزیل آموختم که چگونه جهانی شدن هرمنوتیک می تواند شامل علوم طبیعی بدون نادیده گرفتن ویژگی شناختی آنها شود. اندکی بعد، پس از بحث‌های پیرامون «نهایی‌سازی علم»، شروع به مقابله با این دیدگاه کردم که اگر پیوند نظریه-مشاهده به‌عنوان یک دایره هرمنوتیکی خاص در نظر گرفته شود، نوعی بی‌اهمیت جلوه دادن مبارزه برای هرمنوتیک فلسفی است. . بدون شک دیدگاه درست است. با این حال، من از نحوه استدلال برای آن ناراضی بودم.

This study brings together ideas developed over many years in various lectures in an endeavour to clarify the concept of hermeneutic fore-structure of scientific research. The starting point of my investigations was the outline of an interp- tative approach to the constitution of science’s cognitive content. In the late 1970s I was preoccupied with a question that nowadays should be formulated as follows: Is it possible to claim a validity of the hermeneutic view of the “situatedness in a tradition” also for the natural sciences? I was convinced that the negative answer implies a self-defeating position. It states that in order to champion the (cultural) universality of hermeneutics, one has to profess the non-hermeneutic nature of the natural sciences. Paradoxically enough, this a- wer presupposes a sharp dividing line (between dialogical experience and monological research) in culture in order to stress the universality of hermeneutics. Long before the period of perestroika in my corner, I learned from Joseph Kockelmans, Patrick Heelan, and Theodore Kisiel how the universalization of hermeneutics can include the natural sciences without ignoring their cognitive specificity. Somewhat later, in the aftermath of the discussions over the “finalization of science”, I began to confront the view that it would be a kind of trivializing the struggle for a philosophical hermeneutics if the theory-observation nexus is treated as a specific hermeneutic circle. No doubt, the view is correct. I was, however, dissatisfied with the way of arguing for it.