The Chemistry of Antitumour Agents

Walter C. J. ROSS پروفسور ممتاز، دانشگاه لندن به تعبیر بیانیه‌ای که سال‌ها پیش توسط Howard E. Skipper بیان شد، "ما شیمی‌درمانگران سرطان اغلب از همکاران شیمی‌دان خود بهره‌کشی کرده‌ایم و بیش از حد کار کرده‌ایم و آنها به راحتی در زمان اهدای جوایز فراموش شده‌اند". این کتاب تلاشی برای اصلاح این موضوع و برجسته کردن سهم شیمیدان در اصلاح ساختار انواع مختلف عوامل برای افزایش اثربخشی آنها به عنوان بازدارنده‌های رشد بافت‌های نئوپلاستیک است. شیمی درمانی سرطان یک رشته نسبتاً جدید است که دیرتر از معرفی سولفونامیدها و آنتی بیوتیک ها شروع می شود. درمان مدرن ضد سرطان با گزارش استفاده از گاز جنگی متیل دی (2-کلرواتیل) آمین (HN2) در سال 1946 برای درمان بیماری هوچکین آغاز شد. تشخیص اینکه این ترکیب به عنوان یک عامل آلکیله کننده دو عملکردی تحت شرایط فیزیولوژیکی عمل می کند منجر به سنتز طیف وسیعی از داروها با خواص مشابه شد. از جمله کلرامبوسیل، ملفالان، بوسولفان، و سیکلوفوس فامید هستند که امروزه نیز مورد استفاده قرار می گیرند. کمی بعد، طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها موثر بودند، به عنوان مثال آمینوپترین (1948) و 6- مرکاپتوپورین (1958) برای درمان لوسمی های حاد و 5-فلوراوراسیل و 6-آزااوراسیل (1957-1957) که در برابر انواع مختلف استفاده شد. سرطان ها از آنجایی که در این روزهای اولیه، توری گسترده‌تر شده است و علاوه بر اصلاحات مبتکرانه ترکیبات ذکر شده در بالا، داروهای ضد سرطان اکنون شامل کلاس‌های رو به رشدی از ترکیبات از عوامل صرفاً مصنوعی گرفته تا محصولات طبیعی هستند. بسیاری از این موارد در کتاب حاضر مورد بحث قرار گرفته است.

Walter C. J. ROSS Emeritus Professor, University of London To paraphrase a statement made by Howard E. Skipper many years ago, 'We cancer chemotherapists have often exploited and overworked our chemist colleagues and they have been conveniently forgotten at award giving times'. This book is an attempt to rectify this and highlight the contribution of the chemist in modifying the structure of various types of agent to enhance their effectiveness as inhibitors of the growth of neoplastic tissues. Cancer chemotherapy is a relatively new discipline, coming later than the introduction of sulphonamides and antibiotics. Modern anti-cancer therapy started with the report of the use of a war gas methyl-di-(2-chloroethyl)amine (HN2) in 1946 for the treatment of Hodgkin's disease. The recognition that this compound acted as a bifunctional alkylating agent under physiological conditions led to the synthesis of a wide range of drugs with similar properties. Amongst these were chlorambucil, melphalan, busulphan, and cyclophos­ phamide which still find use today. Somewhat later, a range of antibiotics was found to be effective, for example aminopterin (1948) and 6-mercaptopurine (1958) to treat acute leukaemias and 5-fluorouracil and 6-azauracil (1957-8) which were used against a variety of cancers. Since these early days the net has been cast ever wider and, as well as ingenious modifications of the compounds mentioned above, anticancer drugs now include growing classes of compounds ranging from purely synthetic agents to natural products. Many of these are discussed in the present book.