The Chemistry and Biochemistry of Nitrogen Fixation

درک تثبیت بیولوژیکی نیتروژن با سرعت چشمگیری در طول دهه گذشته پیشرفت کرده است. همانطور که شایسته یک حوزه در حال توسعه علم است، این پیشرفت ها اطلاعاتی را آشکار کرده و سوالاتی را مطرح کرده است که در بسیاری از شاخه های دیگر علم و کاربردهای آن بازتاب داشته و در واقع داشته است. این «انفجار اطلاعاتی»، برای استفاده از یکی از اصطلاحات رایج امروزی، با کشف، توسط گروهی از دانشمندان که در آزمایشگاه‌های تحقیقات مرکزی دوپون د نمور، ایالات متحده آمریکا کار می‌کردند، آغاز شد. از یک باکتری تثبیت کننده نیتروژن اعتبار کامل مدیون آنهاست. اما پیشرفت‌های بعدی، هرچند گاهی به‌اندازه چشمگیر، اغلب با آن اختلال آشنا در زمینه تحقیقاتی در حال توسعه مشخص شده‌اند - تقلا برای انتشار. این تقلای است که در بهترین حالت ممکن است نشان دهنده تمایلی قابل ستایش برای اطلاع همکاران از آخرین تحولات باشد. با این حال که به راحتی به یک عجله غیرقابل وقار برای اولویت تبدیل می شود، که با آن هیئت مدیره یا مؤسسه اعطای کمک هزینه را تحت تأثیر قرار می دهد. این، به صورت مینیاتوری، تراژدی تحقیقات علمی امروزی است: میل به اعتبار باعث می شود که تحقیقات در بولتن های کوچک، یادداشت ها و ارتباطات اولیه منتشر شود، به طوری که فقط کسانی که از نزدیک در این زمینه درگیر هستند واقعاً بدانند چه اتفاقی می افتد (و حتی آنها). شاید جنگل را برای درختان نبینم). کسانی که خارج از این حوزه هستند یا در مناطق حاشیه ای کار می کنند، ممکن است چیزی از آنچه در جریان است از بررسی ها و بخش های ارائه شده در جلسات به دست آورند، اما الگوی گسترده توسعه اغلب گریزان است.

Understanding of biological nitrogen fixation has advanced with impressive rapidity during the last decade. As befits a developing area of Science, these advances have uncovered information and raised questions which will have, and indeed have had, repercussions in numerous other branches of science and its applications. This 'information explosion', to use one of to-day's cant idioms, was initiated by the discovery, by a group of scientists working in the Central Research laboratories of Dupont de Nemours, U. S. A. , of a reproducibly active, cell-free enzyme preparation from a nitrogen­ fixing bacterium. Full credit is due to them. But subsequent developments, albeit sometimes quite as impressive, have too often been marked by that familiar disorder of a developing field of research-the scramble to publish. It is a scramble which, at its best, may represent a laudable desire to inform colleagues of the latest developments; yet which too easily develops into an undignified rush for priority, wherewith to impress one's Board of Directors or Grant-giving Institution. This, in miniature, is the tragedy of scientific research to-day: desire for credit causes research to be published in little bulletins, notes and preliminary communications, so that only those intimately involved in the field really know what is happening (and even they may well not see the forest for the trees). Those outside the field, or working in peripheral areas, may glean something of what is going on from reviews and fragments presented at meetings, but the broad pattern of development is often elusive.