The Century

اینطور نیست. آرزوی بدیو برای ادعای متهمی که کاملاً قادر به دفاع از خود بدون کمک نویسندگان است. او نیز مانند فرانتس، قهرمان زندانیان آلتونا سارتر، به دنبال این نیست که اعلام کند "قرن را بر دوش خود گرفته ام و گفته ام: پاسخگوی آن هستم!" هدف قرن صرفاً بررسی این است که این قرن ملعون، از درون آشکار خود، چه گفته است. پیشنهاد بدیو بازگشایی پرونده قرن است - نه از زاویه آن قضات عاقل و متین که اغلب ادعا می کنیم که هستیم، بلکه از دیدگاه خود قرن.

It is not Badiou's wish to plead for an accused that is perfectly capable of defending itself without the authors aid. Nor does he seek to proclaim, like Frantz, the hero of Sartre's Prisoners of Altona, 'I have taken the century on my shoulders and I have said: I will answer for it!' The Century simply aims to examine what this accursed century, from within its own unfolding, said that it was. Badiou's proposal is to reopen the dossier on the century - not from the angle of those wise and sated judges we too often claim to be, but from the standpoint of the century itself.