The Castrato: Reflections on Natures and Kinds

کاستراتو کاوشی ظریف در مورد اینکه چرا پسران بیشماری برای آواز خواندن بین اواسط قرن شانزدهم و اواخر قرن نوزدهم اخته شدند. این نشان می‌دهد که کل پایه آواز کلاسیک غربی، که در بل کانتو به اوج می‌رسد، برخاسته از مجموعه‌ای بعید و از نظر تاریخی منحصر به فرد، عمومی و خصوصی، زیبایی‌شناختی، اقتصادی و سیاسی است. در ایتالیا، اخته برای آواز خواندن از طریق دریچه قربانی خون کاتولیک درک می شد که در اصطلاحات پیشکش و انکار و به طور متناقض، در طنز، توهین کلامی، و حتی نمادگرایی پولسینلا، پسر عموی کمیک کاستراتو بیان می شد. فداکاری به نوبه خود از سیستم مردسالاری که شامل معلمان، حامیان، همکاران و خویشاوندان می‌شد، جدایی ناپذیر بود، که به موجب آن مردان اخته شده نه به‌عنوان غیرمرد، که امروزه اغلب تصور می‌شود، بلکه به‌عنوان مردان ایده‌آل تولید می‌شدند. با این حال، آنچه مخاطبان و آهنگسازان را از کاوالی و پرگولسی گرفته تا هندل، موتزارت و روسینی را مجذوب خود می‌کرد، ظرفیت‌های خارق‌العاده صداهای کاستراتو بود، پدیده‌ای که در نهایت با اخلاق روشنگری ناآرام شد. اگرچه کاستراتی ها نتوانستند زنده بمانند، اما موسیقیایی و آوازی آنها مدت ها پس از مرگ واقعی خود ادامه داشته است.

The Castrato is a nuanced exploration of why innumerable boys were castrated for singing between the mid-sixteenth and late-nineteenth centuries. It shows that the entire foundation of Western classical singing, culminating in bel canto, was birthed from an unlikely and historically unique set of desires, public and private, aesthetic, economic, and political. In Italy, castration for singing was understood through the lens of Catholic blood sacrifice as expressed in idioms of offering and renunciation and, paradoxically, in satire, verbal abuse, and even the symbolism of the castrato’s comic cousin Pulcinella. Sacrifice in turn was inseparable from the system of patriarchy—involving teachers, patrons, colleagues, and relatives—whereby castrated males were produced not as nonmen, as often thought nowadays, but as idealized males. Yet what captivated audiences and composers—from Cavalli and Pergolesi to Handel, Mozart, and Rossini—were the extraordinary capacities of castrato voices, a phenomenon ultimately unsettled by Enlightenment morality. Although the castrati failed to survive, their musicality and vocality have persisted long past their literal demise.