دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش:
نویسندگان: Christian Lotz
سری:
ISBN (شابک) : 0739182463, 9780739182468
ناشر: Lexington Books
سال نشر: 2014
تعداد صفحات: 0
زبان: English
فرمت فایل : EPUB (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود)
حجم فایل: 515 کیلوبایت
در صورت تبدیل فایل کتاب The Capitalist Schema: Time, Money, and the Culture of Abstraction به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب طرحواره سرمایه داری: زمان، پول و فرهنگ انتزاع نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
کریستین لوتز استدلال می کند که ایده امانوئل کانت از یک
طرحواره ذهنی، که به ذهن انسان دسترسی به واقعیتی پایدار می دهد،
می تواند به عنوان یک مفهوم اجتماعی تعبیر شود که نویسنده با
استفاده از کارل مارکس، آن را به عنوان پول معرفی می کند. پول و
شکل «سیال» آن، سرمایه، اجتماعی بودن را در سرمایه داری تشکیل می
دهد و دسترسی به واقعیت اجتماعی را ممکن می سازد. به عبارت دیگر،
پول زندگی در سرمایه داری را معنادار می کند و همه روابط اجتماعی
را چارچوب می دهد. لوتز به پیروی از مارکس استدلال میکند که پول،
جهانی واقعی زندگی مدرن است و به این ترتیب، ما به طور فزایندهای
تحت کنترل آن هستیم.
از آنجایی که پول و سرمایه ارتباط تنگاتنگی با زمان
دارند، لوتز استدلال میکند که در پول سرمایهداری با تبدیل هر دو
به افقهای «درآمدی»، «افقهای اجتماعی» گذشته و آینده را تشکیل
میدهد. همه چیز سریع تر، جهانی تر و انتزاعی تر می شود. در
نتیجه، زندگی ما متحرکتر، «سیالتر»، ناپایدارتر و متزلزلتر
میشود. لوتز تحلیل هایی از اعتبار، بدهی و امور مالی را به عنوان
نمونه هایی از چگونگی تعیین معنای آینده و گذشته، تخیل و حافظه
توسط پول ارائه می کند و این امر منجر به ادغام و وابستگی افراد
به جهان سرمایه داری به طور فزاینده ای می شود. این یکپارچگی و
وابستگی با رویداد صنایع الکترونیک و صنایع علوم مغزی که تمام
خواستههای انسان را به سمت سود، رشد و پول هدایت میکنند، افزایش
مییابد. به این ترتیب، کتاب بسط انتقادی از تحلیل تئودور آدورنو
از مبادله و صنعت فرهنگ به عنوان اساس جوامع مدرن ارائه میکند.
لوتز استدلال می کند - به طور متناقض با و علیه آدورنو - که ما
باید به بینش های اساسی فلسفه مارکس بازگردیم، با توجه به اینکه
اصل مبادله تنها بر اساس مقوله های اجتماعی و اقتصادی اساسی تر،
مانند پول امکان پذیر است.<. /span>
< /span>
Christian Lotz argues that Immanuel Kant’s idea of a
mental schematism, which gives the human mind access to a
stable reality, can be interpreted as a social concept, which,
using Karl Marx, the author identifies as money. Money and its
“fluid” form, capital, constitute sociality in capitalism and
make access to social reality possible. Money, in other words,
makes life in capitalism meaningful and frames all social
relations. Following Marx, Lotz argues that money is the true
Universal of modern life and that, as such, we are increasingly
subjected to its control.
As money and capital are closely linked to time, Lotz
argues that in capitalism money also constitutes past and
future “social horizons” by turning both into “monetized”
horizons. Everything becomes faster, global, and more abstract.
Our lives, as a consequence, become more mobile, “fluid,”
unstable, and precarious. Lotz presents analyses of credit,
debt, and finance as examples of how money determines the
meaning of future and past, imagination, and memory, and that
this results in individuals becoming increasingly integrated
into and dependent upon the capitalist world. This integration
and dependence increases with the event of electronics
industries and brain-science industries that channel all human
desires towards profits, growth, and money. In this way, the
book offers a critical extension of Theodor Adorno’s analysis
of exchange and the culture industry as the basis of modern
societies. Lotz argues—paradoxically with and against
Adorno—that we should return to the basic insights of Marx’s
philosophy, given that the principle of exchange is only
possible on the basis of more fundamental social and economic
categories, such as money.