دسترسی نامحدود
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
برای ارتباط با ما می توانید از طریق شماره موبایل زیر از طریق تماس و پیامک با ما در ارتباط باشید
در صورت عدم پاسخ گویی از طریق پیامک با پشتیبان در ارتباط باشید
برای کاربرانی که ثبت نام کرده اند
درصورت عدم همخوانی توضیحات با کتاب
از ساعت 7 صبح تا 10 شب
ویرایش: [2 ed.] نویسندگان: A. R. Braunmuller, Michael Hattaway سری: Cambridge Companions to Literature ISBN (شابک) : 0521527996, 9780521527996 ناشر: Cambridge University Press سال نشر: 2003 تعداد صفحات: 486 زبان: English فرمت فایل : PDF (درصورت درخواست کاربر به PDF، EPUB یا AZW3 تبدیل می شود) حجم فایل: 4 Mb
در صورت تبدیل فایل کتاب The Cambridge Companion to English Renaissance Drama () به فرمت های PDF، EPUB، AZW3، MOBI و یا DJVU می توانید به پشتیبان اطلاع دهید تا فایل مورد نظر را تبدیل نمایند.
توجه داشته باشید کتاب درام کمبریج با درام رنسانس انگلیسی (اصحاب کمبریج با ادبیات) نسخه زبان اصلی می باشد و کتاب ترجمه شده به فارسی نمی باشد. وبسایت اینترنشنال لایبرری ارائه دهنده کتاب های زبان اصلی می باشد و هیچ گونه کتاب ترجمه شده یا نوشته شده به فارسی را ارائه نمی دهد.
به سختی این همدمی است که من برای یک شب بیرون رفتن در تئاتر انتخاب کنم. سه فصل از 10 فصل در مورد یک نمایشنامه چیزی برای گفتن دارند: R.A. فوکس در «خانههای بازی و بازیکنان»، مارگوت هاینمن در «درام سیاسی» و جیمز بولمن در «درام کارولین». بقیه چیزهایی هستند که هرگز نیازی به فرار از آکادمی ندارند، مانند دلتنگی بی پایان جیل لونسون در مورد اینکه چگونه کمدی های رنسانس انگلیسی به راحتی در هیچ نوع سیستم طبقه بندی دقیقی نمی لغزند -- آن سگ ها! -- یا بدتر از آن، مقالات نیمه قابل فهم ویراستاران: A.R. براونمیلر در "هنرهای نمایشنامه نویس" و مایکل هاتاوی در "درام و جامعه". هر دو ویراستار تحت طلسم فلسفه ی غم انگیز، با تأثیر وخیم قابل انتظار آن بر انسجام قرار دارند. من هر دو مقاله را از طریق تجزیه و تحلیل Random Abstract Noun Generator اجرا کردم. هر چه تعداد اسامی بیشتری بتوانید بدون تغییر معنی جابجا کنید، امتیاز بالاتری خواهید داشت. هیچ کدام به اندازه یک رساله جامعه شناسی معمولی نمرات بالایی ندارند، اما به اندازه کافی امتیاز بالایی دارند. براونمیلر نزدیک به 40 صفحه را صرف نشان دادن این موضوع کرد که افرادی که سکه های خود را برای رفتن به یک خانه بازی پرداخت می کردند، فهمیدند که نمایشنامه ای که تماشا می کنند شبیه سازی است، و آنها واقعا تصور نمی کردند که در هنگام تماشای "Tamburlaine" در دمشق هستند. مقاله رابرت ان. واتسون در مورد "تراژدی" امتیاز چندانی در R.A.N.G ندارد. تجزیه و تحلیل اما از یک بیماری دیگر از po-mo lit رنج می برد. کریت -- حسادت علمی اینجا جایی برای آوردن قضیه ناتمامیت گودل نبود، به خصوص که واتسون نمیداند که قضیه گودل یک گزاره کلی نیست، بلکه فقط در مورد سیستمهای رسمی قابل تصمیمگیری، که روشن است، کاربرد دارد. کریت یکی نیست متأسفانه، از زمانی که چهار دهه پیش در مقطع کارشناسی آن را مطالعه کردم، چیزهای زیادی در مورد درام انگلیسی کشف و درک شده است. تکههایی که در اینجا جمعآوری میشوند ارزش وقت یا پولی ندارند. همچنین، از چه زمانی نویسندگان درباره ادبیات انگلیسی متحیر شدند؟ چهل سال پیش، بخش خوبی از نقد ادبی یا مزخرف یا ناچیز بود. اما از نظر شیک بی اهمیت بود. این کمکی نمی کند که برخی از نمایشنامه های مورد اشاره در اینجا بیش از یک قرن است که تجدید چاپ نشده اند، بنابراین مگر اینکه در نزدیکی یک کتابخانه بسیار بزرگ زندگی کنید، به سختی می توانید آن را بررسی کنید. اگر پولی را که ممکن است برای این کتاب خرج کنید را بردارید و از آن برای خرید دو بلیت برای نمایش استفاده کنید و از یکی از اعضای جذاب جنس مخالف دعوت کنید، احتمالاً پول بیشتری دریافت خواهید کرد.
This is hardly the kind of companion I'd choose for a night out at the theater. Three of 10 chapters have something to say about a play: R.A. Foakes on "Playhouses and players," Margot Heinemann on "Political drama" and James Bulman on "Caroline drama." The rest is either stuff that need never escape the academy, like Jill Levenson's endless carping about how English Renaissance comedies don't slip comfortably into any sort of rigorous classification system -- those dogs! -- or, much worse, the semi-comprehensible articles of the editors: A.R. Braunmiller on "The arts of the dramatist" and Michael Hattaway on "Drama and society." Both editors are under the spell of ranid philosophy, with its expectable dire influence on coherence. I ran both essays through a Random Abstract Noun Generator analysis. The more nouns you can switch around without changing the meaning, the higher the score. Neither scores as high as a typical sociological treatise, but they score high enough. Braunmiller spends nearly 40 pages to establish that people who paid their pennies to go into a playhouse understood that the play they were watching was a simulacrum, that they did not really imagine that while watching "Tamburlaine" they were in Damascus. Robert N. Watson's essay on "Tragedy" does not score quite so high in a R.A.N.G. analysis but suffers from another ailment of po-mo lit. crit. -- science envy. This wasn't the place to bring in Godel's Incompleteness Theorem, especially since Watson does not understand that Godel's is not a general proposition but applies only to formal decidable systems, of which lit. crit. is not one. Too bad, a lot has been unearthed and better understood about English drama since I studied it as an undergrad four decades ago. The bits and pieces collected here are not worth the time or the money. Also, when did writers about English literature become turgid? Forty years ago, a good fraction of literary criticism was either nonsense or insignificant. But it was stylishly insignificant. It does not help that some of the plays referenced here have not been reprinted in over a century, so unless you live near a very big library, you can hardly check it out. You will probably get more bang for your buck if you take the money you might spend on this book and use it to buy two tickets to a play and invite a charming member of the opposite sex to come.
Cover......Page 1
Half-title......Page 3
Title......Page 5
Copyright......Page 6
Contents......Page 7
Plates......Page 9
Contributors......Page 11
Preface to first edition......Page 13
Preface to second edition......Page 17
A note on dates, references, and quotations......Page 18
Abbreviations......Page 19
1 Playhouses and players......Page 21
The arena theatres......Page 22
The early private playhouses......Page 43
The later theatres......Page 51
Players and playing......Page 58
The theatres......Page 70
Playing and playgoing......Page 71
2 The arts of the dramatist......Page 73
Drama and performance......Page 75
Language and rhetoric......Page 84
Language and character......Page 87
The arrangement of action......Page 92
Self-conscious dramaturgy and dramatic illusion......Page 101
Dramaturgy......Page 110
Texts......Page 111
Literature and history......Page 113
The condition of England......Page 118
The court......Page 123
The city......Page 126
Women and families......Page 128
Other cultures......Page 140
Reading Elizabethan and Jacobean drama......Page 143
Social history......Page 146
Theatre and society......Page 148
Texts......Page 149
4 Private and occasional drama......Page 151
I......Page 153
II......Page 159
III......Page 172
IV......Page 178
Court entertainments......Page 181
The Stuart masque......Page 182
University and Inns of Court drama......Page 183
I......Page 184
II......Page 185
III......Page 193
IV......Page 195
V......Page 203
VI......Page 207
VII......Page 210
Literary history, criticism, and interpretation......Page 214
Texts......Page 215
6 Romance and the heroic play......Page 217
I......Page 218
II......Page 227
III......Page 234
IV......Page 240
V......Page 243
The stage......Page 245
Court drama......Page 246
Classical and Italian influences......Page 247
7 Pastiche, burlesque, tragicomedy......Page 248
Texts......Page 271
Criticism......Page 272
Boundaries......Page 274
Early developments......Page 276
Appropriation......Page 280
Urban designs......Page 293
Departures......Page 306
Texts......Page 310
Scholarship and criticism......Page 311
A theory of Renaissance tragedy......Page 312
A history of English Renaissance tragedy......Page 321
Three tragedies of revenge: The Spanish Tragedy, Hamlet, and The Revenger’s Tragedy......Page 328
The Spanish Tragedy......Page 331
Hamlet......Page 336
The Revenger’s Tragedy......Page 340
Doctor Faustus......Page 345
Othello......Page 348
The Duchess of Malfi......Page 353
Conclusion......Page 358
Bibliography......Page 361
Texts......Page 363
The repertory and the audience......Page 364
The ethos of Caroline tragedy......Page 370
The theatre takes stock of itself......Page 374
Jonson and his legacy......Page 380
The cult of neoplatonism......Page 386
Social issues in Caroline drama......Page 389
Jonson, Davenant, and the rest......Page 390
Texts......Page 391
1. Reference works and bibliographies......Page 392
2. General critical studies, theatre studies, and collections of criticism......Page 394
Collections, sources......Page 398
4. Selected biographical sources......Page 399
5. Biographies and bibliographies of individual authors......Page 400
Chronological table......Page 440
Index of english plays, masques, entertainments, and other dramatic forms, by author......Page 468
Index of english plays, masques, entertainments, and other dramatic forms......Page 472
General index......Page 476