The Biopolitics of Disability: Neoliberalism, Ablenationalism, and Peripheral Embodiment

در دوران نئولیبرال، زمانی که ارزش انسان با فایده نسبی آن در فرهنگ مصرف جهانی سنجیده می‌شود، افراد ناتوان منتخب توانسته‌اند به فرهنگ سرمایه‌داری متاخر وارد شوند. زیست سیاست معلولیت این پدیده را «توان ملی گرایی» می نامد و ادعا می کند که «شمولیت» تنها در صورتی معنادار می شود که معلولیت به عنوان ارائه شیوه های زندگی که جایگزینی برای هنجارهای حاکم بر بهره وری و استقلال هستند، شناخته شود. بنابراین، کتاب فراتر از پرسش‌های مربوط به آسیب به بررسی این موضوع می‌پردازد که چگونه ذهنیت‌های ناتوانی، اشکال جدیدی از دانش تجسم یافته و آگاهی جمعی را ایجاد می‌کنند. تمرکز بر ظهور سوبژکتیویته‌های جدید جنجالی/دگرباش در کار در هنرهای مربوط به معلولیت، آموزش مطالعات ناتوانی، سینمای مستقل و جریان اصلی معلولیت (به عنوان مثال، کابوی نیمه‌شب)، گروه‌های کاربر پزشکی مبتنی بر اینترنت، ضد رمان‌های هنجاری تجسم (مثلاً ریچارد پاورز پژواک ساز) و سرانجام، کار زندگی در بدن‌های «غیرمولد» در سرمایه‌داری متاخر.

In the neoliberal era, when human worth is measured by its relative utility within global consumer culture, selected disabled people have been able to gain entrance into late capitalist culture. The Biopolitics of Disability terms this phenomenon “ablenationalism” and asserts that “inclusion” becomes meaningful only if disability is recognized as providing modes of living that are alternatives to governing norms of productivity and independence. Thus, the book pushes beyond questions of impairment to explore how disability subjectivities create new forms of embodied knowledge and collective consciousness. The focus is on the emergence of new crip/queer subjectivities at work in disability arts, disability studies pedagogy, independent and mainstream disability cinema (e.g., Midnight Cowboy), internet-based medical user groups, anti-normative novels of embodiment (e.g., Richard Powers’s The Echo-Maker) and, finally, the labor of living in “non-productive” bodies within late capitalism.