The Big Miss: My Years Coaching Tiger Woods

خانم بزرگ شرح صریح و شگفت‌انگیز هنک هنی از سفر پرفراز و نشیب شش ساله‌اش با تایگر وودز است، که طی آن گلف باز فوق‌العاده با استعداد شش قهرمانی بزرگ را جمع‌آوری کرد و تاریخ گلف را بازنویسی کرد. هنک یکی از معدود افرادی بود که اجازه داشتند پشت پرده قرار بگیرند. او 110 روز در سال با ببر بود، بیش از 200 روز در سال با او صحبت می‌کرد و تا 30 روز در سال در خانه‌اش می‌ماند و تقریباً در هر شرایطی او را مشاهده می‌کرد: در مسابقات، در محدوده تمرین، در طول وعده‌های غذایی، با او. همسر، الین، و استراحت با دوستان.
 
رابطه بین این دو مرد در مارس 2004 زمانی آغاز شد که هنک با تایگر تماس گرفت که در آن قهرمان گلف از او خواست مربی او شود. این تماسی بود که زندگی هر دو مرد را تغییر داد.
 
ببر - در آن زمان فقط 28 سال سن داشت - تا آن زمان نمادی بود که توسط مطبوعات ورزشی نه تنها به عنوان یکی از بهترین گلف بازان تاریخ، بلکه احتمالاً بهترین ورزشکارتا کنون. او قبلاً جزو پردرآمدترین افراد مشهور جهان بود. فضایی از رمز و راز در اطراف او وجود داشت، هاله ای از شکست ناپذیری. تایگر که در بین ورزشکاران منحصربه‌فرد بود، به نظر می‌رسید که می‌تواند از هر سطحی از فشار دوری کند و راهی برای پیروزی پیدا کند.
 
اما تایگر همیشه به دنبال پیشرفت بود و از هنک کمک می‌خواست.
 
چیزی که هنک خیلی زود متوجه شد این بود که تایگر یکی از پیچیده‌ترین افرادی بود که تا به حال ملاقات کرده بود، چه برسد به مربی شده است. اگرچه هنک با صدها گلف باز نخبه کار کرده بود و به راحتی تحت تأثیر قرار نمی گرفت، روزهایی بود که تایگر را در میدان تماشا می کردم که هنک نمی توانست آنچه را که می بیند باور کند. در آن روزها تصور انسان دیگری غیرممکن بود که انسان دیگری به این شکل عالی گلف بازی کند. جایی که کمال ببر به پایان رسید و فرصتی برای پیشرفت وجود داشت. همیشه ترس او از "مصیبت بزرگ" - ضربه گلف نادرست که می تواند یک راند محکم را خراب کند - همیشه آزاردهنده ببر بود و به این دلیل بود که این نوع اشتباه گاهی بخشی از بازی ببر بود که هنک با دقت مکانیک تاب خود را دوباره طراحی کرد.
 
مهم ترین چالش مربیگری هنک، حل معمای شخصیت ببر است. تایگر با احتیاط از حواس‌پرتی‌های عاطفی که ممکن است بازی او را کاهش دهد و او را از اهدافش دورتر کند، تاکتیک‌های مختلفی را برای جلوگیری از نزدیک‌تر شدن افراد ایجاد کرده بود، و حتی هنک - یا خانواده و دوستان تایگر - از این موضوع در امان نبودند. "درمان."
 
در اواخر دوران با هم بودن تایگر و هنک، تمرکز لیزری قهرمان شروع به محو شدن کرد و او کمتر تمایل داشت که ساعت‌های تنبیهی را برای تمرین بگذارد - این ناامیدی برای هنک بود که در رفتار تایگر نشانه‌هایی را دید که دانش آموز رابطه متناقضی با بازی ایجاد کرده بود. اشاراتی مبنی بر اینکه تایگر می‌خواست دوباره خود را اختراع کند، در شیفتگی عجیب او به آموزش نظامی نخبگان وجود داشت، و - در واقع، اتفاقی که هنک نمی‌دانست در راه است - در رسوایی که در اواخر سال 2009 به تیتر اخبار تبدیل شد. به یک دلتنگی بزرگ اضافه شد که هنک، هر چند تلاشش را کرد، نتوانست تایگر را از آن نجات دهد.
 
هرگز کتابی درباره تایگر وودز وجود نداشته است که به این اندازه صمیمی و آشکار باشد - یا کتابی تا این حد عاقلانه در مورد آنچه لازم است برای مربیگری یک ورزشکار فوق ستاره.

The Big Miss is Hank Haney’s candid and surprisingly insightful account of his tumultuous six-year journey with Tiger Woods, during which the supremely gifted golfer collected six major championships and rewrote golf history. Hank was one of the very few people allowed behind the curtain. He was with Tiger 110 days a year, spoke to him over 200 days a year, and stayed at his home up to 30 days a year, observing him in nearly every circumstance: at tournaments, on the practice range, over meals, with his wife, Elin, and relaxing with friends.
 
The relationship between the two men began in March 2004 when Hank received a call from Tiger in which the golf champion asked him to be his coach. It was a call that would change both men’s lives.
 
Tiger—only 28 at the time—was by then already an icon, judged by the sporting press as not only one of the best golfers ever, but possibly the best athlete ever. Already he was among the world’s highest paid celebrities. There was an air of mystery surrounding him, an aura of invincibility. Unique among athletes, Tiger seemed to be able to shrug off any level of pressure and find a way to win.
 
But Tiger was always looking to improve, and he wanted Hank’s help.
 
What Hank soon came to appreciate was that Tiger was one of the most complicated individuals he’d ever met, let alone coached. Although Hank had worked with hundreds of elite golfers and was not easily impressed, there were days watching Tiger on the range when Hank couldn’t believe what he was witnessing. On those days, it was impossible to imagine another human playing golf so perfectly.
 
And yet Tiger is human—and Hank’s expert eye was adept at spotting where Tiger’s perfection ended and an opportunity for improvement existed. Always haunting Tiger was his fear of “the big miss”—the wildly inaccurate golf shot that can ruin an otherwise solid round—and it was because that type of blunder was sometimes part of Tiger’s game that Hank carefully redesigned his swing mechanics.
 
Hank’s most formidable coaching challenge, though, would be solving the riddle of Tiger’s personality. Wary of the emotional distractions that might diminish his game and put him further from his goals, Tiger had developed a variety of tactics to keep people from getting too close, and not even Hank—or Tiger’s family and friends, for that matter—was spared “the treatment.”
 
Toward the end of Tiger and Hank’s time together, the champion’s laser-like focus began to blur and he became less willing to put in punishing hours practicing—a disappointment to Hank, who saw in Tiger’s behavior signs that his pupil had developed a conflicted relationship with the game. Hints that Tiger hungered to reinvent himself were present in his bizarre infatuation with elite military training, and—in a development Hank didn’t see coming—in the scandal that would make headlines in late 2009. It all added up to a big miss that Hank, try as he might, couldn’t save Tiger from.
 
There’s never been a book about Tiger Woods that is as intimate and revealing—or one so wise about what it takes to coach a superstar athlete.