The Big Lebowski (BFI Film Classics)

از زمان انتشار نزدیک به ده سال پیش، لبوفسکی بزرگ به یک فیلم کلاسیک کالت با طرفدارانی در سراسر جهان تبدیل شده است، زیرا از واکنش گیج کننده بسیاری از منتقدان جریان اصلی جان سالم به در برده است. طرفداران آن معمولاً متعصب هستند و در «کنوانسیون‌های لبوفسکی» در سالن‌های بولینگ در سرتاسر آمریکا و بریتانیا جمع می‌شوند و حتی مانند شخصیت‌های فیلم لباس می‌پوشند. در میان خنده‌دارترین فیلم‌های بیست و پنج سال اخیر، و یکی از نشانه‌های پرآب بازیافت و پاستیچ ژانر دهه 1990، لبوفسکی بزرگ نیز مملو از ارجاعات بازیگوش و خرابکارانه به تاریخ فیلم، به ویژه به دنیای کلاسیک کارآگاهی سخت جوشانده ریموند چندلر و دنیای فیلم نوآر. لبوفسکی بزرگ نادرترین نوع فیلم است، کمدی که شوخی های آن با تکرار خنده دارتر می شود. همین امر در مورد ارجاعات متعدد جوک باکس مانند آن به فیلم های دیگر صدق می کند، که بسیاری از آنها چشم اندازهایی را برای تفسیر بینامتنی باز می کنند. در زیر گام‌های وحشتناک و شخصیت‌های بد دهن فیلم، مجموعه‌ای مضحک از ورقه‌ها، بازنده‌ها و جعلی‌ها، روایتی شگفت‌آور انسانی از احمق‌های ما انسان‌ها وجود دارد. این یکی از عجیب ترین فیلم های دوستانه ای است که تا به حال ساخته شده است، با بازی های فوق العاده جف بریجز و جان گودمن. در این مطالعه، لبوفسکی بزرگ در چارچوب سینمای هالیوود دهه 1990 قرار می گیرد، به دلیل رابطه شوخانه اش با آثار کلاسیکی که به طنز می پردازد، آناتومی می شود و از نظر مضمون کلیدی آن مورد بحث قرار می گیرد: فلاش ناامیدکننده ی مضحک. مردان بی‌مرد در دنیای هویت‌های نامشخص، مختلط، یا در لس آنجلس.

Since its release nearly ten years ago, The Big Lebowski has become a cult classic with a worldwide following, having survived the baffled reaction of many mainstream critics. Its fans tend to be fanatical, congregating at 'Lebowski Conventions' in bowling alleys across American and Britain, and even dressing up as characters from the film. Among the funniest films of the last twenty-five years, and one of the high-water marks of 1990s genre recycling and pastiche, The Big Lebowski is also littered with playful and subversive references to film history, especially to Raymond Chandler's world of hardboiled detective classics and the world of film noir. The Big Lebowski is the rarest kind of film, a comedy whose jokes become funnier with repetition. The same goes for its multitudinous jukebox-like references to other films, many of which open up vistas for intertextual interpretation. Underneath the film's breakneck pacing and foul-mouthed characters, a farcical collection of flakes, losers, and phonies, is a surprisingly humane account of what fools we mortals be. It is one of the oddest buddy films ever made, with extraordinary performances by Jeff Bridges and John Goodman. In this study, The Big Lebowski is set into the context of 1990s Hollywood cinema, anatomised for its witty relationship with the classics which it satirises, and discussed in terms of its key theme: the hopeless flailing of ridiculously unmanly men in the world of discombobulated, mixed-up, or put-on identities that is Los Angeles.