The Biblical Covenant in Shakespeare

ایده تئوسیاسی عهد - یک توافق نامه الزام آور مقدس - روابط را رسمیت می بخشد و سیاست را در کتاب مقدس عبری آغاز می کند، و این مهم ترین ایده انقلابی بود که از اصلاحات پروتستانی بیرون آمد. در مرکز الهیات قرن شانزدهم، میثاق به سنگ بنای اتحادیه مشترک المنافع انگلیس در قرن هفدهم تبدیل شد، که با تصویب پارلمان سوگند اعتراضی در سال 1641 که "اولین میثاق ملی علیه پاپری و حکومت خودسرانه" بود، اثبات شد، و پس از آن اتحادیه و میثاق رسمی در سال 1643. اگرچه کتاب‌های زیادی در مورد شکسپیر و مذهب و شکسپیر و کتاب مقدس وجود دارد، هیچ منتقد اخیر متوجه نشده است که نمایشنامه‌های شکسپیر چگونه ایده عهد را رایج کرده و آن را برای پروژه مدرن در دسترس قرار داده است. شکسپیر با تلقین نمایشنامه‌ها با کنایه‌هایی به داستان‌های عهد کتاب مقدس، نه تنها به زندگی‌های سکولار وزن می‌دهد، بلکه میثاق را به عنوان ایده اصلی در یک دین مدنی یا یک اسطوره پایه‌گذار جامعه سیاسی اولیه مدرن، کوچک (خانواده و دوستی) توسعه می‌دهد. و بزرگ (تجاری و دولتی). روابط خانه‌بازی، به‌ویژه روابط بین بازیگران و تماشاگران، از طریق مدل پیمان درک می‌شد که به قرارداد خطاب مستقیم سایه‌های اخلاقی می‌داد. این کتاب که عهد را به عنوان قلب تپنده کتاب مقدس درام شکسپیر آشکار می کند، به توضیح چگونگی انتقال آرام نمایشنامه ها به جامعه سکولار بر اساس ایده قرارداد اجتماعی کمک می کند.

The theo-political idea of covenant—a sacred binding agreement—formalizes relationships and inaugurates politics in the Hebrew Bible, and it was the most significant revolutionary idea to come out of the Protestant Reformation. Central to sixteenth-century theology, covenant became the cornerstone of the seventeenth-century English Commonweath, evidenced by Parliament’s passage of the Protestation Oath in 1641 which was the “first national covenant against popery and arbitrary government,” followed by the Solemn League and Covenant in 1643. Although there are plenty of books on Shakespeare and religion and Shakespeare and the Bible, no recent critics have recognized how Shakespeare’s plays popularized and spread the covenant idea, making it available for the modern project. By seeding the plays with allusions to biblical covenant stories, Shakespeare not only lends ethical weight to secular lives but develops covenant as the core idea in a civil religion or a founding myth of the early-modern political community, writ small (family and friendship) and large (business and state). Playhouse relationships, especially those between actors and audiences, were also understood through the covenant model, which lent ethical shading to the convention of direct address. Revealing covenant as the biblical beating heart of Shakespeare’s drama, this book helps to explain how the plays provide a smooth transition into secular society based on the idea of social contract.