The Art of Procrastination

این کتابی برای بیل گیتس نیست. یا هیلاری کلینتون یا استیون اسپیلبرگ. واضح است که آنها در انجام کارها مشکلی ندارند. با این حال، برای اکثریت بزرگ ما، چه آرامشی است که بفهمیم ما آدم‌های ولگرد و تنبل نیستیم، بلکه اهل عمل هستیم. . . به روش خودمان ممکن است غیر منطقی به نظر برسد، اما به گفته فیلسوف جان پری، با به تعویق انداختن کارها می‌توانید کارهای زیادی انجام دهید. او آن را «به تعویق انداختن ساختاریافته» می‌نامد:

در سال 1995، در حالی که روی پروژه‌ای که باید روی آن کار می‌کردم کار نمی‌کردم، شروع به احساس پوسیدگی در مورد خودم کردم. اما بعد متوجه چیزی شدم. در کل، من به عنوان فردی که کارهای زیادی انجام دادم و کمک معقولی انجام دادم شهرت داشتم. . . . یک پارادوکس به جای اینکه روی پروژه های مهمم کار کنم، به این معمای فکر کردم. متوجه شدم که
من چیزی هستم که به آن تعلل‌کننده ساختاریافته می‌گویم: شخصی که با انجام ندادن کارهای دیگر کارهای زیادی انجام می‌دهد.

با تجلیل از یک نقص شخصیتی تقریباً جهانی، کتاب هنر به تعویق انداختنیک کتاب عاقلانه، جذاب، خواندنی و اجباری است – واقعاً، بحث زبانی از ایده‌ها. پری استراتژی‌های مبتکرانه‌ای مانند فهرست کارهای دفاعی ("1. یادگیری زبان چینی...") و تریاژ کار ارائه می‌کند. او رابطه دو طرفه بین رایانه و اهمال کاری را مورد بحث قرار می دهد - از یک طرف، این موضوع به فرد تعلل کننده اجازه می دهد تا در آخرین لحظه ممکن، نامه یا کاغذی را ارسال کند. از سوی دیگر، این زمان خطرناکی است (پری با این موضوع مقابله می کند تا زمانی که برای ناهار گرسنه نباشد هرگز موج سواری نمی کند). یا آنچه ممکن است بزرگترین هدیه تعویق باشد: فرصتی برای انجام کارهای شگفت انگیز و شگفت انگیز با عدم پایبندی به یک برنامه سفت و سخت. به عنوان مثال، پری این کتاب را با اجتناب از کاری که قرار بود انجام دهد - نمره دادن به مقالات و ارزیابی ایده های پایان نامه - نوشت. چقدر برای ما خوش شانس است.

**

This is not a book for Bill Gates. Or Hillary Clinton, or Steven Spielberg. Clearly they have no trouble getting stuff done. For the great majority of us, though, what a comfort to discover that we’re not wastrels and slackers, but doers . . . in our own way. It may sound counterintuitive, but according to philosopher John Perry, you can accomplish a lot by putting things off. He calls it “structured procrastination”:

In 1995, while not working on some project I should have been working on, I began to feel rotten about myself. But then I noticed something. On the whole, I had a reputation as a person who got a lot done and made a reasonable contribution. . . . A paradox. Rather than getting to work on my important projects, I began to think about this conundrum. I realized that
I was what I call a structured procrastinator: a person who gets a lot done by not doing other things.

Celebrating a nearly universal character flaw, The Art of Procrastination is a wise, charming, compulsively readable book—really, a tongue-in-cheek argument of ideas. Perry offers ingenious strategies, like the defensive to-do list (“1. Learn Chinese . . .”) and task triage. He discusses the double-edged relationship between the computer and procrastination—on the one hand, it allows the procrastinator to fire off a letter or paper at the last possible minute; on the other, it’s a dangerous time suck (Perry counters this by never surfing until he’s already hungry for lunch). Or what may be procrastination’s greatest gift: the chance to accomplish surprising, wonderful things by not sticking to a rigid schedule. For example, Perry wrote this book by avoiding the work he was supposed to be doing—grading papers and evaluating dissertation ideas. How lucky for us.

**