The Arrow and the Lyre: A Study of the Role of Love in the Works of Thomas Mann

وقتی برای اولین بار به این موضوع فکر کردم، در میان دوستان خوانندگانم با تعجب بسیاری مواجه شدم و تعدادی از آنها از من پرسیدند: \"آیا واقعاً عشق زیادی در آثار توماس مان وجود دارد و آیا واقعاً مهم است؟ طرح این سوال نتیجه مستقیم سه دهه نقد است که مان را عمدتاً به عنوان یک رمان نویس جدی و هوشیار و اغلب به عنوان نویسنده ای پیش پا افتاده که آثارش را با تکه های اضافی «به هم می ریزد» نشان داده است. علم و دانش HisMagicMountain برای پیوستن به فهرست آثار جاودانه ادبیات جهان که مردم از تعطیلات تابستانی خود - خوانده نشده - به ارمغان می آورند، منصفانه پیشنهاد می دهد. البته مان در بیشتر آثارش جدی و هوشیار و بسیار آلمانی شمالی است و اتهام گهگاه پرحرفی و تفحص به خوبی قابل اثبات است. با این وجود، به نظر من، مان در طول زندگی و حرفه‌اش اساساً سعی کرده است که یک طنزپرداز باشد، نه به معنای متعارف کلمه که در آن فریتز رویتر، پی.جی. وودهاوس یا رینگ لاردنر واجد شرایط هستند، بلکه به‌عنوان مردی که به طرز شگفت‌انگیزی در اوایل کار سن از طریق همنوعان خود دید، تعارضات اساسی آنها را تحلیل و تعریف کرد و تصمیم گرفت میانجی باشد، پیامبری در قلمرو میانه. طنز در آثار مان از نحوه نگاه او به کمدی انسانی ناشی می شود و سرگرمی ما با توانایی ما در تشخیص یک عنصر کمیک در زندگی، حتی در تراژدی، متناسب است.

When I first thought about this topic I encountered many ex­ pressions of surprise among my better-read friends, and a number of them asked me: "Is there really much love in Thomas Mann's works, and is it really important?" The posing of this question is the direct result of three decades of criticism which has represented Mann mainly as a serious and sober novelist, and frequently also as a prosy and prolix author who "clutters up" his works with superfluous bits of erudition. HisMagicMountain bids fair to join the list of immortal works of world literature which people bring back from their summer vacations - unread. Mann is, of course, serious and sober and very North German in most of his works, and the charge of occasional verbosity and divagation can well be substantiated. Nevertheless, Mann has, in my opinion, tried to be fundamentally a humorist throughout his life and career, not in the conventional sense of the word in which Fritz Reuter, P. G. Wodehouse or Ring Lardner qualify, but as a man who at an astonishingly early age saw through his fellow humans, analyzed and defined their basic confiicts and decided to be a mediator, a prophet of the realm of the middle. The humor in Mann's works derives from his manner of looking at the human comedy, and our amusement is in direct proportion to our ability to discern a comic element in life, even in tragedy.