The Architecture of Evolution: The Science of Form in Twentieth-Century Evolutionary Biology

در دهه‌های پایانی قرن بیستم، ظهور زیست‌شناسی تکاملی تکاملی (evo-devo) دیدگاه جدیدی انقلابی ارائه کرد که مطالعه کلاسیک نئوداروینی و ژن محور تکامل را تغییر داد. در معماری تکامل، مارکو تامبورینی نشان می‌دهد که چگونه این نوآوری رادیکال با مطالعه عمدتاً فراموش شده مورفولوژی ممکن شد. علیرغم نقش کلیدی مورفولوژی در توسعه زیست شناسی تکاملی از دهه 1940، معماری موجودات از سنتز تکاملی مدرن حذف شد. و با این حال، از آغاز قرن بیستم تا دهه‌های 1970 و 1980، مورفولوژیست‌ها به دنبال درک چگونگی ساخت موجودات و چگونگی تولید و کنترل اشکال موجودات زنده بودند. آنها معتقد بودند که تولید شکل ارگانیک برای درک مکانیسم های تکامل ضروری است. تامبورینی بررسی می‌کند که چگونه توسعه evo-devo و چرخش موجودات زنده اخیر در زیست‌شناسی نه تنها شامل کار مورفولوژیست‌ها می‌شود، بلکه افرادی خارج از جامعه زیست‌شناختی را که داده‌ها، دانش و شیوه‌های خود را با آن‌ها مبادله می‌کنند، شامل می‌شود. آنها همراه با معماران و مهندسان، برای ایجاد یک مبنای ریاضی و نظری برای مطالعه فرم آلی به عنوان یک شیوه ساخت، توسعه و تفسیر مجدد مفاهیم مهمی که نقش اصلی در توسعه زیست شناسی تکاملی تکاملی در اواخر دهه 1980 ایفا می کرد، کار کردند. این کتاب نه تنها بر اساس بین رشته‌ای بسیاری از مفاهیم کلیدی در زیست‌شناسی رشدی کنونی، بلکه به کمک به مطالعه شکل ارگانیک خارج از دنیای انگلیسی‌زبان نیز می‌افزاید.

In the final decades of the twentieth century, the advent of evolutionary developmental biology (evo-devo) offered a revolutionary new perspective that transformed the classical neo-Darwinian, gene-centered study of evolution. In The Architecture of Evolution, Marco Tamborini demonstrates how this radical innovation was made possible by the largely forgotten study of morphology. Despite the key role morphology played in the development of evolutionary biology since the 1940s, the architecture of organisms was excluded from the Modern Evolutionary Synthesis. And yet, from the beginning of the twentieth century to the 1970s and ’80s, morphologists sought to understand how organisms were built and how organismal forms could be generated and controlled. The generation of organic form was, they believed, essential to understanding the mechanisms of evolution. Tamborini explores how the development of evo-devo and the recent organismal turn in biology involved not only the work of morphologists but those outside the biological community with whom they exchanged their data, knowledge, and practices. Together with architects and engineers, they worked to establish a mathematical and theoretical basis for the study of organic form as a mode of construction, developing and reinterpreting important notions that would play a central role in the development of evolutionary developmental biology in the late 1980s. This book sheds light not only on the interdisciplinary basis for many of the key concepts in current developmental biology but also on contributions to the study of organic form outside the English-speaking world.