The Archaeologist’s Manual for Conservation: A Guide to Non-Toxic, Minimal Intervention Artifact Stablization

این پیشگفتاری از یک باستان شناس است، نه یک محافظ، اما همانطور که برد راجرز می گوید، "حفاظت به طور پیوسته توسط نیروهای متخصص از باستان شناسی بیرون کشیده شده است" (ص. 3)، و در این کتابچه باید وضعیت را برطرف کرد. او این کار را «فراخوانی برای محافظه‌کار حرفه‌ای» می‌داند، که به «محافظان، محافظان، و باستان‌شناسان» اجازه می‌دهد تا مصنوعاتی را که نیاز به توجه حرفه‌ای دارند شناسایی کنند و به این متخصصان اجازه دهند تا با استفاده از روش‌های ساده غیر سمی، اکثر مصنوعات را با حداقل مداخله در آزمایشگاه‌های خود تثبیت کنند. ص 5). این مأموریت کتابچه راهنمای براد «بازگرداندن حفاظت به باستان‌شناسی» است (ص. 6). میزان موفقیت آن هدف بستگی به میزان توجه و استفاده باستان شناسان به آنچه براد برای گفتن دارد، دارد، زیرا همانطور که او می گوید، "باستان شناس/باستان شناس مسئول آماده سازی برای مراقبت از یک اثر هنری حتی قبل از آن است. حفاری می شود و پس از ذخیره سازی در آینده قابل پیش بینی است. . . مسئولیتی عظیم» (ص 10). این کتابچه راهنما ترکیبی از روش‌های بسیار فنی و همچنین روش‌های عقل سلیم برای حفظ چوب، آهن و سایر فلزات، سرامیک، شیشه و سنگ، مواد آلی و کامپوزیت‌ها است—بهتر از آن که وقتی برای اولین بار با آن چالش باستان‌شناسی در شهر برانسویک، شمال استعمار مواجه شدم، در دسترسم بود. کارولینا در سال 1958 - چالشی که امروزه باستان شناسان با آن مواجه هستند. مرحله حفاظت در سال 1958 در تضاد چشمگیر با روش هایی است که براد در این کتابچه راهنمای توصیف می کند - حفاظت در واقع پیشرفت زیادی داشته است. به عنوان مثال، یک روش معمول برای گرم کردن مصنوعات در کوره سرخ می شود - روشی که من را به وحشت انداخت.

This is a Foreword by an archaeologist, not a conservator, but as Brad Rodgers says, “Conservation has been steadily pulled from archaeology by the forces of specialization”(p. 3),andhewantstoremedythatsituationthroughthismanual. He seesthisworkasa“calltoactionforthenon-professionalconservator,”permitting “curators, conservators, and archaeologists to identify artifacts that need prof- sional attention and, allow these professionals to stabilize most artifacts in their own laboratories with minimal intervention, using simple non-toxic procedures” (p. 5). It is the mission of Brad’s manual to “bring conservation back into arch- ology” (p. 6). The degree of success of that goal depends on the degree to which archaeologists pay attention to, and put to use, what Brad has to say, because as he says, “The conservationist/archaeologist is responsible to make preparation for an artifact’s care even before it is excavated and after its storage into the foreseeable future”. . . a tremendous responsibility” (p. 10). The manual is a combination of highly technical as well as common sense methods of conserving wood, iron and other metals, ceramics, glass and stone, organicsandcomposits—afarbetterguidetoartifactconservationthanwasava- able to me when I ?rst faced that archaeological challenge at colonial Brunswick Town, North Carolina in 1958—a challenge still being faced by archaeologists today. The stage of conservation in 1958 is in dramatic contrast to the procedures Brad describes in this manual—conservation has indeed made great progress. For instance,acommonprocedurethenwastoheattheartifactsredhotinafurnace—a method that made me cringe.