The American Love Lyric after Auschwitz and Hiroshima

آدرین ریچ با استناد به وحشت‌های عظیم اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها و خشونت خانگی در پس خودکشی یک زن، شاعر همکارش را به چالش می‌کشد: "آیا این تصمیم شما را راحت می‌کند/شعر باعث این اتفاق نمی‌شود؟" باربارا ال استرین در این ارزیابی مجدد تحریک آمیز از غزل عشق مدرن آمریکایی، بازگشت سه شاعر بزرگ آمریکایی (والاس استیونز در اواخر دهه چهل و پنجاه، رابرت لاول در دهه هفتاد و آدرین ریچ در دهه نود) را به اواسط قرن بیستم شرح می دهد. فجایع قرن که منجر به چنین سؤالات خارداری شد. استرین با خوانش دقیق اشعار منفرد (و با تکیه بر نظریه‌های جنسیتی و ژانر ژان فرانسوا لیوتار، جودیت باتلر، ملانی کلین و ژاک لاکان)، با پیش‌فرض‌های معمول مبنی بر اینکه غزل در انزوای سیاسی باقی می‌ماند مقابله می‌کند و پیشنهادی ارائه می‌کند. نقد تجدیدنظر طلبانه جدید شعر آمریکایی.

Citing the massive horrors of the Nazi death camps and the domestic violence behind a woman's suicide, Adrienne Rich challenges a fellow poet: 'would it relieve you to decide/Poetry doesn't make this happen?' In this provocative reassessment of the modern American love lyric, Barbara L. Estrin chronicles the return of three major American poets (Wallace Stevens in the late forties and fifties, Robert Lowell in the Seventies, and Adrienne Rich in the nineties) to the mid-century catastrophes that gave rise to such thorny questions. Through close readings of individual poems (and drawing upon the gender and genre theories of Jean François Lyotard, Judith Butler, Melanie Klien, and Jacques Lacan), Estrin counters the usual presuppositions that the lyric remains sequestered in a-political isolation, and offers a new, revisionist critique of American poetry.