The American Classics: A Personal Essay

یک کتاب کلاسیک را چگونه باید تعریف کرد؟ چقدر زمان باید بگذرد تا یک اثر به عنوان «کلاسیک» ارزیابی شود؟ و در میان تمام آثار ادبیات آمریکا، کدام یک شایسته این نام هستند؟ در این کتاب تحریک‌آمیز جدید، دنیس دونوگو به این پرسش‌ها پاسخ می‌دهد. او فهرست کوتاه خود از آثار کلاسیک «نسبی» را ارائه می‌کند - آثاری که ممکن است جذابیت جهانی نداشته باشند، اما با این وجود بیش از یک قرن است که جایگاه مهمی در فرهنگ ما داشته‌اند. این کتاب‌ها از سوء استفاده از زمان جان سالم به در برده‌اندغفلت، تحقیر، بی‌تفاوتی، خواندن عمدی، افراط در ستایش، و هذیان‌گویی.
دونگو اصطلاح کلاسیک را تنها به پنج اثر آمریکایی اطلاق می‌کند: موبی دیک ملویل. ، اسکارلت نامه هاثورن، والدن ثورو، برگهای علف ویتمن، و تواین ماجراهای هاکلبری فین.
او با بررسی هر یک در فصلی جداگانه، نحوه دریافت و تفسیر نوشته ها را مورد بحث قرار می دهد و خوانش های معاصر خود را ارائه می دهد، به عنوان مثال پیشنهاد می کند که در دوران پس از 11/9، موبی دیک ممکن است به‌عنوان یک تراژدی انتقام‌جویانه خوانده شود. Donoghue دعوتی غیرقابل مقاومت برای باز کردن دوباره صفحات این آثار کلاسیک آمریکایی دارد و با هوشیاری و تیزبینی نشان می دهد که آنها اکنون چقدر چیزهای زیادی برای گفتن به ما دارند.

How is a classic book to be defined? How much time must elapse before a work may be judged a “classic”? And among all the works of American literature, which deserve the designation? In this provocative new book Denis Donoghue essays to answer these questions. He presents his own short list of “relative” classics--works whose appeal may not be universal but which nonetheless have occupied an important place in our culture for more than a century. These books have survived the abuses of time—neglect, contempt, indifference, willful readings, excesses of praise, and hyperbole.
Donoghue bestows the term classic on just five American works: Melville’s Moby-Dick, Hawthorne’s The Scarlet Letter, Thoreau’s Walden, Whitman’s Leaves of Grass, and Twain’s Adventures of Huckleberry Finn.
Examining each in a separate chapter, he discusses how the writings have been received and interpreted, and he offers his own contemporary readings, suggesting, for example, that in the post–9/11 era, Moby-Dick may be rewardingly read as a revenge tragedy. Donoghue extends an irresistible invitation to open the pages of these American classics again, demonstrating with wit and acuity how very much they have to say to us now.