The Aesthetics of Antichrist: From Christian Drama to Christopher Marlowe

در دکتر. فاستوس، کریستوفر مارلو علیرغم سکولاریسم جدید تئاتر و شهرت خود برای بی احترامی ضد مسیحی، درام عمیقاً مذهبی نوشت. زیبایی شناسی دجال این پارادوکس ظاهری را با بیان این نکته بررسی می کند که مدت ها قبل از مارلو، نمایش و نمایش آیینی مسیحی در صحنه سازی فروپاشی مسیحیت در مخالفان تاریخی آن - بت پرستی، یهودیت، دنیاپرستی، بدعت گذاری، لذت می برد. با پذیرش این سنت، آثار مارلو به یکباره نمایشی بودن را در پرستش مسیحی نشان می‌دهد و به‌طور غیرمنتظره‌ای، تئاتر تجاری را دوباره مقدس می‌کند.

افسانه دجال به‌ویژه از فریبکاری می‌گوید که به پیامبر تبدیل شده است: او با اجرای زندگی مسیح، الهه را به جلوه‌ای خاص تقلیل می‌دهد، اما با انجام این کار، ظهور دوم واقعی را پیش‌بینی می‌کند. به همین دلیل، مخاطبان قرون وسطایی، و همچنین مارلو، می‌توانستند از سردرگمی دائمی بین مسیحیت واقعی و شباهت‌های توخالی آن لذت ببرند: تنزل تقلیدی پیش‌بینی می‌کرد که مکاشفه نهایی و هنوز به تعویق افتاده باشد. صرف تئاتر مقدمه ضروری رستگاری بود. جان پارکر استدلال می‌کند که نسخه‌های اسطوره‌ای که در مارلو و درام‌های قبلی می‌یابیم، در واقع تقریبی هستند، یک نظریه پیشامدرن از خود اثر رستگاری بازنمایی دراماتیک. با عبور از شکاف بین تئاتر قرون وسطایی و رنسانس در حالی که به شدت از دانش عهد جدید، پدرشناسی و تحقیق در مورد آخرالزمان استفاده می کند، زیبایی شناسی دجالبازخوانی کلی از درام پیش از شکسپیر را پیشنهاد می کند.

In Dr. Faustus, Christopher Marlowe wrote a profoundly religious drama despite the theater's newfound secularism and his own reputation for anti-Christian irreverence. The Aesthetics of Antichrist explores this apparent paradox by suggesting that, long before Marlowe, Christian drama and ritual performance had reveled in staging the collapse of Christianity into its historical opponents—paganism, Judaism, worldliness, heresy. By embracing this tradition, Marlowe's work would at once demonstrate the theatricality inhering in Christian worship and, unexpectedly, resacralize the commercial theater.

The Antichrist myth in particular tells of an impostor turned prophet: performing Christ's life, he reduces the godhead to a special effect yet in so doing foretells the real second coming. Medieval audiences, as well as Marlowe's, could evidently enjoy the constant confusion between true Christianity and its empty look-alikes for that very reason: mimetic degradation anticipated some final, as yet deferred revelation. Mere theater was a necessary prelude to redemption. The versions of the myth we find in Marlowe and earlier drama actually approximate, John Parker argues, a premodern theory of the redemptive effect of dramatic representation itself. Crossing the divide between medieval and Renaissance theater while drawing heavily on New Testament scholarship, Patristics, and research into the apocrypha, The Aesthetics of Antichrist proposes a wholesale rereading of pre-Shakespearean drama.