That Most Precious Merchandise: The Mediterranean Trade in Black Sea Slaves, 1260-1500

تاریخ دریای سیاه به عنوان منبع برده‌های مدیترانه‌ای از مستعمرات یونان باستان تا شبکه‌های قاچاق انسان در عصر حاضر امتداد دارد. در اوج خود در طول قرن چهاردهم و اوایل قرن پانزدهم، تجارت برده دریای سیاه تنها منبع بردگان مدیترانه ای نبود. بازرگانان جنوایی، ونیزی و مصری اسیری را می خریدند که در درگیری ها در سرتاسر منطقه، از شمال آفریقا، جنوب صحرای آفریقا، بالکان و دریای اژه اسیر شده بودند. با این حال، تجارت بردگان دریای سیاه برای بازرگانان سود و اعتبار فراهم می کرد. کشورهای دارای استخدام نظامی، درآمد مالیاتی و نفوذ دیپلماتیک؛ و خانوارهایی با خدمات زنان، مردان و کودکان.

اگرچه جنوا، ونیز، و سلطنت مملوک مصر و سوریه بزرگ سه رشته مهم در شبکه تجارت برده دریای سیاه بودند. ، آنها به ندرت با هم مطالعه شده اند. هانا بارکر با بررسی منابع لاتین و عربی پشت سر هم نشان می دهد که ساکنان مسیحی و مسلمان مدیترانه در مجموعه ای از فرضیات و اعمال مشترک بودند که به یک فرهنگ مشترک برده داری تبدیل می شد. در واقع، تجارت برده جنوا، ونیزی، و مملوک کاملاً در هم پیچیده بود و تأثیرات گسترده ای داشت. اخلال جنوایی ها و ونیزی ها در تجارت ممالیک منجر به انتقام گیری از بازرگانان ایتالیایی ساکن در شهرهای ممالیک شد، در حالی که مشارکت آنها در تجارت منجر به انتقاد شدید حامیان جنبش جنگ های صلیبی شد که از قدرت های تجاری می خواستند از اهرم های خود برای تضعیف نیروی اسلام استفاده کنند. /p>

بارکر با خواندن دفاتر اسناد رسمی، سوابق مالیاتی، قانون، حساب‌های بازرگانان، داستان‌ها و نامه‌های مسافران، خطبه‌ها، کتاب‌های راهنمای خرید برده، و آثار ادبی و همچنین معاهدات حاکم بر تجارت برده و تبلیغات جنگ‌های صلیبی تصویری غنی از زمینه‌ای که در آن بازرگانان تجارت می‌کردند و مردم را به بردگی می‌کشیدند.

The history of the Black Sea as a source of Mediterranean slaves stretches from ancient Greek colonies to human trafficking networks in the present day. At its height during the fourteenth and early fifteenth centuries, the Black Sea slave trade was not the sole source of Mediterranean slaves; Genoese, Venetian, and Egyptian merchants bought captives taken in conflicts throughout the region, from North Africa, sub-Saharan Africa, the Balkans, and the Aegean Sea. Yet the trade in Black Sea slaves provided merchants with profit and prestige; states with military recruits, tax revenue, and diplomatic influence; and households with the service of women, men, and children.

Even though Genoa, Venice, and the Mamluk sultanate of Egypt and Greater Syria were the three most important strands in the web of the Black Sea slave trade, they have rarely been studied together. Examining Latin and Arabic sources in tandem, Hannah Barker shows that Christian and Muslim inhabitants of the Mediterranean shared a set of assumptions and practices that amounted to a common culture of slavery. Indeed, the Genoese, Venetian, and Mamluk slave trades were thoroughly entangled, with wide-ranging effects. Genoese and Venetian disruption of the Mamluk trade led to reprisals against Italian merchants living in Mamluk cities, while their participation in the trade led to scathing criticism by supporters of the crusade movement who demanded commercial powers use their leverage to weaken the force of Islam.

Reading notarial registers, tax records, law, merchants' accounts, travelers' tales and letters, sermons, slave-buying manuals, and literary works as well as treaties governing the slave trade and crusade propaganda, Barker gives a rich picture of the context in which merchants traded and enslaved people met their fate.