Tearing Down the Lost Cause: The Removal of New Orleans's Confederate Statues

در شکن کردن علت گمشده: برداشتن مجسمه های کنفدراسیون نیواورلئان جیمز گیل و هاوارد هانتر رابطه پیچیده نیواورلئان را با تاریخ کنفدراسیون بررسی می کنند. قبل و بعد از جنگ داخلی نویسندگان دست‌نوشته‌های خود را با حذف چشمگیر مجسمه‌های کنفدراسیون شهر باز و بسته می‌کنند.

در آستانه جنگ داخلی، نیواورلئان با جمعیت قابل توجهی از مهاجران، متولد شمال، جهان‌وطنی‌تر از جنوب بود. تاجران و کریول های سفید و سیاه. این شهر که در مورد جدایی و جنگ دوگانه بود، وفاداری های تقسیم شده بین کنفدراسیون و اتحادیه داشت. با این حال، در سال 1880، نیواورلئان به عنوان سنگر هدف گمشده با ریچموند رقابت کرد. پس از آپوماتوکس، تعداد قابل توجهی از کهنه سربازان کنفدراسیون به شهر نقل مکان کردند و نخبگان را برای تشکیل فرهنگ مدنی کنفدراسیون حمایت کردند. این نوستالژی خطرناک، نویسندگان استدلال می کنند که هر بنای تاریخی تجسم داستان خود است و آینه شهر و زمانه است. بنای یادبود لی بیانگر سوگ جانبازان و تمایل به آشتی با شمال بود، هرچند کاملاً بر اساس شرایط خودشان. بنای یادبود دیویس اراده انجمن یادبود کنفدراسیون بانوان را برای تحکیم امر گمشده و میهن پرستی جنوبی بیان کرد. بنای یادبود Beauregard یک قهرمان محلی را گرامی داشت، اما همچنین نمادی از زوال نیواورلئان فرانسه و افزایش آمریکایی شدن بود. بنای یادبود آزادی، در طول تاریخ خود، نشان دهنده برتری سفیدپوستان و ریاکاری بی‌رحمانه جشن گرفتن گذشته‌ای است که هرگز وجود نداشته است. تاریخ جذاب شهر گیل و هانتر به جای قطبی کردن، با افرادی که در هر دو طرف هستند، از جمله شهروندان، دانشگاهیان، روشنفکران عمومی و شهردار سابق میچ لندریو، مصاحبه می‌کنند. نویسندگان با استفاده از مجسمه ها به عنوان یک لنز، روایتی قانع کننده می سازند که تاریخ فرهنگی بزرگتری از شهر ارائه می دهد.

In Tearing Down the Lost Cause: The Removal of New Orleans's Confederate Statues James Gill and Howard Hunter examine New Orleans’s complicated relationship with the history of the Confederacy pre– and post–Civil War. The authors open and close their manuscript with the dramatic removal of the city’s Confederate statues.

On the eve of the Civil War, New Orleans was far more cosmopolitan than Southern, with its sizable population of immigrants, Northern-born businessmen, and white and Black Creoles. Ambivalent about secession and war, the city bore divided loyalties between the Confederacy and the Union. However, by 1880 New Orleans rivaled Richmond as a bastion of the Lost Cause. After Appomattox, a significant number of Confederate veterans moved into the city giving elites the backing to form a Confederate civic culture.

While it’s fair to say that the three Confederate monuments and the white supremacist Liberty Monument all came out of this dangerous nostalgia, the authors argue that each monument embodies its own story and mirrors the city and the times. The Lee monument expressed the bereavement of veterans and a desire to reconcile with the North, though strictly on their own terms. The Davis monument articulated the will of the Ladies Confederate Memorial Association to solidify the Lost Cause and Southern patriotism. The Beauregard Monument honored a local hero, but also symbolized the waning of French New Orleans and rising Americanization. The Liberty Monument, throughout its history, represented white supremacy and the cruel hypocrisy of celebrating a past that never existed.

While the book is a narrative of the rise and fall of the four monuments, it is also about a city engaging history. Gill and Hunter contextualize these statues rather than polarize, interviewing people who are on both sides including citizens, academics, public intellectuals, and former mayor Mitch Landrieu. Using the statues as a lens, the authors construct a compelling narrative that provides a larger cultural history of the city.