Teaching Migrant Children in West Germany and Europe, 1949–1992

این کتاب به بررسی حق تحصیل برای کودکان مهاجر در اروپا بین سال‌های 1949 تا 1992 می‌پردازد. این کتاب با استفاده از آلمان غربی به عنوان مطالعه موردی برای بررسی روندهای اروپایی، چگونگی اجرای اهداف ایدئولوژیک شورای اروپا و جامعه اروپایی را برای کشورهای خاص تجزیه و تحلیل می‌کند. گروه ها. کتاب با آموزش برای افراد آواره و تبعیدی در دهه 1950 شروع می شود، سپس تحصیلات برای مهاجران کارگر ایتالیایی، یونانی و ترک را مقایسه می کند، سپس به پناهجویان و آلمانی های قومی بازگشته بازمی گردد. برای هر گروه، نهادهای دولتی درگیر تلاش کردند فرصت‌های تحصیلی برابر را با حق داشتن شخصیت متعادل کنند، تلاشی که به‌ویژه به دلیل تعصبات ضمنی پیچیده شد. زمانی که اتحادیه اروپا در سال 1993 تأسیس شد، دسترسی کودکان به آموزش به ترکیبی پیچیده از وضعیت حقوقی و درک سازگاری فرهنگی بستگی داشت. علیرغم ادعاها مبنی بر اینکه همه کودکان باید از فرصت های برابر برخوردار باشند، دسترسی کودکان به دلیل شهروندی و هویت قومی محدود بود.

This book examines the right to education for migrant children in Europe between 1949 and 1992. Using West Germany as a case study to explore European trends, the book analyzes how the Council of Europe and European Community’s ideological goals were implemented for specific national groups. The book starts with education for displaced persons and exiles in the 1950s, then compares schooling for Italian, Greek, and Turkish labor migrants, then circles back to asylum seekers and returning ethnic Germans. For each group, the state entries involved tried to balance equal education opportunities with the right to personhood, an effort which became particularly convoluted due to implicit biases. When the European Union was founded in 1993, children’s access to education depended on a complicated mix of legal status and perception of cultural compatibility. Despite claims that all children should have equal opportunities, children’s access was limited by citizenship and ethnic identity.