Taxation, Housing Markets, and the Markets for Building Land: An Intertemporal Analysis

تقریباً در همه جای دنیا سیاست های مسکن نقش مهمی در برنامه های دولت ایفا می کند. به ویژه در اقتصادهای صنعتی غربی، مسائل مربوط به سیاست مسکن عمدتاً توسط دو تحول ایجاد می شود: افزایش تراکم جمعیت و افزایش آلودگی زیست محیطی، برنامه ریزی سیستماتیک توسعه منطقه ای و شهری را اجرا می کند. همه گروه های اجتماعی می خواهند در رفاه روزافزون اقتصادهای داخلی مشارکت کنند. تا به امروز سیاست مسکن ابزار مناسبی برای بازتوزیع و سیاست اجتماعی تلقی می شود. مالیات به عنوان ابزار مهمی برای تحقق اهداف سیاسی ذکر شده در بالا عمل می کند. با کمال تعجب، رضایت گسترده ای (حتی در بعد دانشگاهی) در مورد اثربخشی این ابزار وجود دارد. با این حال، به طور دقیق، این رضایت فقط به کوتاه مدت مربوط می شود. معمولاً اثرات دراز مدت نادیده گرفته می شود. بنابراین، همیشه این خطر ذاتی در این سیاست‌ها وجود دارد که ناکارآمدی‌های (فرضی) بازار درمان نمی‌شوند، بلکه صرفاً به جلو منتقل می‌شوند و احتمالاً تقویت می‌شوند. علاوه بر این، برای بحث سیاسی مشخص است که هیچ تصور منسجمی از اینکه بازار مسکن و زمین کارآمد چگونه باید باشد وجود ندارد. به طور کلی پذیرفته شده است، به عنوان مثال، این موضع است که باید در هر کجا که ممکن است با سوداگری زمین مبارزه کرد. به ندرت کسی این سوال را مطرح می کند که آیا داشتن زمین ساختمانی برای کل اقتصاد و نه تنها برای دلالان سودمند خواهد بود.

Almost everywhere in the world housing policies play an important role in government programs. Especially in the industrialized Western economies housing policy issues are triggered mainly by two developments: growing population density and increasing environmental pollution enforce a systematic planning of regional and urban development; all social groups want to participate in the increasing welfare of the domestic economies; until today housing policy is considered an appropriate tool for redistribution and social policy. Taxation serves as an important instrument for the realization of the political objectives mentioned above. Surprisingly, there exists wide-spread consent (even on the academic side) on the effectivity of this instrument. However, strictly speaking this consent concerns only the short run. Long-term effects are usually ignored. Therefore, there is always the inherent risk in these policies that (supposed) market inefficiencies will not be cured, but merely carried forward, and possibly amplified. Moreover, it is characteristic for the political discussion that there is no consistent notion of what efficient housing and land markets ought to look like. Generally accepted for example, is the position that land speculation should be fought whereever possible. Hardly anyone asks the question whether the holding of building land will be beneficial to the economy as a whole, and not only to the speculant.