Take Me Home From the Oscars

چهل و شش میلیون نفر از آرتریت رنج می برند. کریستین شواب، گزارشگر سبک زندگی، که از دروغ‌ها ناامید شده و به خاطر شغلی که زیبایی و مد را تجلیل می‌کند، به فریب کشیده شده است، اکثر مردم نیستند. او حتی به عنوان مهمان مکرر در Live with Regis & Kelly، Oprah!، The Today Show، Entertainment Tonightو جاهای دیگر موفق شد بیماری خود را برای سالها مخفی نگه دارد. او حرفه خود را با زندگی شخصی هیجان انگیز در هالیوود گذراند: با شلی شواب، که در آن زمان رئیس پخش تلویزیونی در استودیو یونیورسال بود، ازدواج کرد، سفر کرد، با افراد مشهور شام خورد و با روسای جمهور ایالات متحده ملاقات کرد. چگونه می‌توانست اجازه دهد که یک بیماری ویرانگر مرتبط با پیری و تغییر شکل زندگی‌اش را تسخیر کند؟

به‌جای اینکه اجازه دهد، آن را پنهان کرد - مهارتی که در کودکی به خوبی آموخته شد. شواب در از اسکار به خانه ببر، برای اولین بار آشکارا از آرتروز خود صحبت می‌کند، و به دنبال سرنخ‌هایی در مورد نحوه مدیریت فریب و همچنین درس‌هایی است که وقتی دیگر نمی‌توانست پنهان شود، به گذشته‌اش می‌پردازد. . نقطه عطفی بود که او مجبور شد صندلی اسکار ردیف دهم خود را ترک کند زیرا درد زیادی داشت که حتی برای یک لحظه بیشتر نمی توانست بنشیند. صدای شواب از سفر نوزده ساله او در مرکز پزشکی UCLA تا هیجان بیش از بیست سال حضور در تلویزیون ملی، در عین حال هوشمند و دوستانه است. خواننده در هر مرحله او را ریشه‌یابی می‌کند و زمانی که با دارو در نهایت بهبودی پیدا کرد، خوشحال می‌شود.

Forty-six million people suffer from arthritis. Frustrated with the lies, driven to deceit by a career that celebrates beauty and fashion, lifestyle reporter Christine Schwab is not most people. She managed to keep her illness a secret for years, even as a recurring guest on Live with Regis & Kelly, Oprah!, The Today Show, Entertainment Tonight, and elsewhere. She juggled her career with a thrilling personal life in Hollywood: married to Shelly Schwab, then the president of television distribution at Universal Studios, she traveled, dined with celebrities, and met presidents of the United States. How could she allow a devastating disease associated with aging and disfigurement to take over her life?

Rather than let it, she hid it—a skill learned well in childhood. In Take Me Home from the Oscars, Schwab openly speaks of her arthritis for the first time, looking to her past for clues of how she managed the deception, but also of lessons learned when she could no longer hide. A turning point came when she had to leave her tenth-row Oscar seat because she was in too much pain to sit for even a moment longer. From her nineteen-year journey through the UCLA Medical Center to the exhilaration of more than twenty years of appearing on national television, Schwab’s voice is at once smart and friendly. The reader will root for her at every step, and cheer when, through medication, she ultimately finds remission.