Tact: Aesthetic Liberalism and the Essay Form in Nineteenth-Century Britain

عمل اجتماعی تدبیر اختراع قرن نوزدهم بود، دوره ای که بریتانیا شاهد شهرنشینی، صنعتی شدن و افزایش جمعیت بی سابقه بود. در عصری که افراد بیشتری بیش از هر زمان دیگری از نزدیک با افرادی که کمتر و کمتر درباره آنها می‌شناختند زندگی می‌کردند، درایت شیوه جدیدی از احساس رفتار با دیگران در شرایط پیچیده مدرن بود. در این کتاب، دیوید راسل نشان می دهد که چگونه ژانر مقاله به نمونه ای از این اخلاق و زیبایی شناسی جدید حسی تبدیل شد.

راسل استدلال می کند که فرم مقاله منابعی را برای اجرای درایت در این دوره فراهم می کند و تکنیک های آن را در نوشته های چارلز لمب، جان استوارت میل، متیو آرنولد، جورج الیوت و والتر پتر. او نشان می‌دهد که چگونه مقالات آن‌ها زمینه‌ای برای ادعایی درباره رابطه هنر، آموزش و آزادی انسان - یک «لیبرالیسم زیبایی‌شناختی» - که در فلسفه سیاسی سنتی یا نقد ادبی احاطه نشده است، ارائه می‌کنند. برای این نویسندگان، تدبیر مربوط به کدهای ادب نیست، بلکه به معنای ساختن هنری از رویارویی معمولی با افراد و اشیاء و برانگیختن حداکثر پتانسیل در هر برخورد جدید است. راسل نشان می دهد که چگونه مقالات آنها به عنوان الگویی برای مدیریت انتقادی جهان که در معرض شگفتی است و از آن خواسته های برابری طلبانه برای روابط جدید مطرح می شود.

ارائه رویکردهای تازه برای تفکر در مورد انتقاد، جامعه پذیری، و سیاست و هنر، تدبیر با پیروی از میراثی از درایت مقاله نویسی به عملکرد روانکاوان بریتانیایی مانند D. W. Winnicott و Marion Milner به پایان می رسد.

The social practice of tact was an invention of the nineteenth century, a period when Britain was witnessing unprecedented urbanization, industrialization, and population growth. In an era when more and more people lived more closely than ever before with people they knew less and less about, tact was a new mode of feeling one’s way with others in complex modern conditions. In this book, David Russell traces how the essay genre came to exemplify this sensuous new ethic and aesthetic.

Russell argues that the essay form provided the resources for the performance of tact in this period and analyzes its techniques in the writings of Charles Lamb, John Stuart Mill, Matthew Arnold, George Eliot, and Walter Pater. He shows how their essays offer grounds for a claim about the relationship among art, education, and human freedom―an “aesthetic liberalism”―not encompassed by traditional political philosophy or in literary criticism. For these writers, tact is not about codes of politeness but about making an art of ordinary encounters with people and objects and evoking the fullest potential in each new encounter. Russell demonstrates how their essays serve as a model for a critical handling of the world that is open to surprises, and from which egalitarian demands for new relationships are made.

Offering fresh approaches to thinking about criticism, sociability, politics, and art, Tact concludes by following a legacy of essayistic tact to the practice of British psychoanalysts like D. W. Winnicott and Marion Milner.