Tableaux de familles. Heurs et malheurs scolaires en milieux populaires

تفاوت‌های داخلی در زمینه‌های طبقه‌ی کارگر که احتمالاً باعث تغییرات، گاهی قابل توجه، در تحصیل کودکان حدوداً هشت ساله می‌شود، چیست؟ چه چیزی می تواند این واقعیت را روشن کند که برخی از کسانی که بیشترین احتمال را برای تکرار یک نمره در مقطع ابتدایی دارند از این خطر فرار می کنند و حتی در موارد خاص جالب توجه، بهترین مکان ها را در رتبه بندی مدارس اشغال می کنند؟ بنابراین، پدیده ناهماهنگی و همخوانی بین پیکربندی‌های خانواده محبوب و جهان مدرسه، هدف اصلی این کتاب را تشکیل می‌دهد.

«جدول‌های خانواده» که بدنه اصلی اثر را تشکیل می‌دهند، به ویژه به درک چگونگی خانواده اجازه می‌دهند. سرمایه فرهنگی می تواند منتقل شود یا برعکس، شرایط انتقال آن را پیدا نکند. و یا حتی چگونه در فقدان سرمایه فرهنگی یا در صورت عدم اقدام صریح برای انتقال سرمایه فرهنگی موجود، دانش مدرسه همچنان می تواند توسط کودکان تصاحب شود. اما در نهایت، این همان مفاهیم سرمایه فرهنگی، انتقال یا میراث است که - استعاره های مفید در هنگام اظهار نظر در جداول متقاطع متغیرها - ارتباط خود را از دست می دهند وقتی که با تغییر مقیاس مشاهده، بر توصیف و تحلیل روش ها تمرکز می کنیم. جامعه‌پذیری خانواده یا مدرسه، در چارچوب انسان‌شناسی روابط متقابل.

Quelles sont les différences internes aux milieux populaires susceptibles de rendre raison des variations, parfois considérables, dans la scolarité d’enfants d’environ huit ans ? Qu’est-ce qui peut éclairer le fait qu’une partie de ceux qui ont la plus grande probabilité de redoublement à l’école élémentaire échapper ce risque et même, dans certains cas singuliers particulièrement intéressants, occuper les meilleures places dans les classements scolaires ? Les phénomènes de dissonances et de consonances entre des configurations familiales populaires et l’univers scolaire constituent donc l’objet central de ce livre.

Les « tableaux de famille » qui forment le corps principal de l’ouvrage permettent notamment de comprendre comment un capital culturel familial peut se transmettre ou, au contraire, ne parvient pas à trouver les conditions de sa transmission ; ou bien encore comment en l’absence de capital culturel ou en l’absence d’action expresse de transmission d’un capital culturel existant, les savoirs scolaires peuvent tout de même être appropriés par les enfants. Mais, en fin de compte, ce sont les notions mêmes de capital culturel, de transmission ou d’héritage qui – métaphores utiles lorsqu’on commente des tableaux croisant des variables – perdent de leur pertinence dès lors que, changeant d’échelle d’observation, on s’attache à la description et à l’analyse des modalités de la socialisation familiale ou scolaire, dans le cadre d’une anthropologie des relations d’interdépendance.