Symbol and Interpretation

در چهار یا پنج سال گذشته بیشتر تفکر من بر رابطه اشکال نمادین با تخیل و تفسیر فلسفی متمرکز بوده است. به عنوان کسی که حدس و گمان های فلسفی خود در آغاز شد. پایان یک دوره فرهنگی تحت روش شناسی های تحت سلطه نئوکانتیانیسم یا مکاتب تجربه گرایی منطقی، نماد به عنوان محصول تخیل فرهنگی کاهش یافته است. برای کسانی که می خواستند نماد را حفظ کنند، لازم بود روش های فلسفی مناسبی برای این کار بیابند. در فصل‌های بعدی سعی می‌کنیم با در نظر گرفتن مجموعه‌ای از تفاسیر اخیر از نماد، و همچنین از طریق استدلال سازنده، نشان دهیم که نماد باید به‌عنوان یک شکل زبانی در نظر گرفته شود به این معنا که یک شکل خاص را تشکیل می‌دهد. زبان با روبریک ها و ویژگی های خاص خود. در این برهان دو ملاحظۀ خاص وجود دارد که باید مورد توجه قرار گیرد. اول، تعریف نماد، و دوم، تفسیر نماد. اگرچه در این مرحله از تعریف صریح نماد خودداری می‌کنیم، به همین بسنده می‌کنیم که تعریف ما از نماد بیشتر زیبایی‌شناختی است تا منطقی (به معنای فنی منطق رسمی)، بیشتر فرهنگی است تا فردی، و بیشتر تخیلی است تا علمی. نماد از نظر ما جایی در مرکز فرهنگ است، چشمه چاهی که گواه تخیل انسان در قالب های شاعرانه، روانی، مذهبی، اجتماعی و سیاسی است.

For the past four or five years much of my thinking has centered up­ on the relationship of symbolic forms to philosophic imagination and interpretation. As one whose own philosophic speculations began at. the end of a cultural epoch under methodologies dominated either by neo-Kantianism or schools of logical empiricism the symbol as a prod­ uct of a cultural imagination has been diminished; it has been neces­ sary for those who wanted to preserve the symbol to find appropriate philosophical methodologies to do so. In the following chapters we shall attempt to show, through a consideration of a series of recent interpretations of the symbol, as well as through constructive argu­ ment, that the symbol ought to be considered as a linguistic form in the sense that it constitutes a special language with its own rubrics and properties. There are two special considerations to be taken ac­ count of in this argument; first, the definition of the symbol, and sec­ ond, the interpretation of the symbol. Although we shall refrain from defining the symbol explicitly at this point let it suffice to state that our definition of the symbol is more aesthetic than logical (in the technical sense of formal logic ), more cultural than individual, more imaginative than scientific. The symbol in our view is somewhere at the center of culture, the well-spring which testifies to the human imagination in its poetic, psychic, religious, social and political forms.