Surgical Care of Voice Disorders

حنجره شناسی معاصر نزدیک به پایان قرن نوزدهم آغاز شد و احتمالاً بهترین نمونه در کار مورل مکنزی و چرماک است. متعاقب تلاش های پیشگامانه آنها، می توان گفت که موج دیگری از علاقه در مورد تلاش های شوالیه جکسون ها در دهه 1920 متمرکز بود. پس از آن مراحل جسورانه و برای تقریباً 40 سال، تحقیقات در زمینه حنجره و علاقه به حنجره ادامه یافت، اما در سطوح به طور قابل توجهی و با شدت کمتر، قطعاً تا آنجا که به جمعیت متخصص گوش و حلق و بینی مربوط می شد. در دهه 1940 جولیوس لمپرت جرقه‌ای را در تحقیقات، توسعه و جراحی گوش‌شناسی به وجود آورد و مرزهای هیجان‌انگیز جدیدی در گوش‌شناسی گشوده شد. در زمان ما، گوش‌شناسی بخش بزرگی از حوزه اصلی و اساسی گوش و حلق و بینی باقی می‌ماند، اما به نظر می‌رسد سیل اکتشافات جدیدی که به دنبال لمپرت انجام شد، مانند آنهایی که جکسون‌ها در دهه 1920 در حنجره‌شناسی دنبال کردند، کاهش یافته است. هنگامی که نویسندگان این نشریه در اواخر دهه 1960 با هم آشنا شدند، تقریباً 10 مرکز در ایالات متحده برای تحقیقات حنجره‌شناسی وجود داشت که واقعاً می‌توان آنها را به عنوان مراکز تحقیقات صوتی تعیین کرد. نویسنده ارشد در آن زمان در تدوین معیارهای اصلی برای تعیین آزمایشگاه‌ها نقش داشت. در اوایل دهه 1980، علاقه به حنجره‌شناسی دوباره احیا شد. در یک جلسه اخیر، فهرست بیش از 40 آزمایشگاه از این دست که اکنون برای نویسندگان در یک گستره جغرافیایی گسترده شناخته شده بودند، امکان پذیر شد که کل ایالات متحده را پوشش می دهند.

Contemporary laryngology had its beginnings near the close of the 19th century and is probably best exemplified in the work of Morel McKenzie and of Czermak. Subsequent to their pioneering efforts, another surge of interest could be said to have centered about the efforts of the Chevalier Jacksons in the 1920's. After those bold steps, and for almost 40 years, research in laryngology and interest in laryngology continued, but at considerably and increasingly less intense levels, certainly so far as the otolaryngologist population was concerned. In the 1940's Julius Lempert sparked a renaissance in otologic research, deVelopment, and surgery, and exciting new frontiers opened in otology. In our own time, otology remains a large basic and fundamental segment of the otolaryngologic purview, but the flood of new discoveries which followed Lempert, like those which had followed the Jacksons in the 1920's in laryngology, appears to have diminished. When the authors of this publication made acquaintance in the late 1960's, there were approximately 10 centers in the United States for laryngologic research which could be truly designated as voice research facilities. The senior author was at that time instrumental in formulating the major criteria for laboratories to be so designated. In the early 1980's interest in laryngology has revived. At a recent meeting it was possible to list over 40 such laboratories which now were known to the authors over a broad geographic sweep, covering the entire United States.