Amobarbital Effects and Lateralized Brain Function: The Wada Test

روش آموباربیتال داخل کاروتید (یا آمیتال) معمولاً به عنوان آزمایش وادا در ادای احترام به جان وادا، پزشکی که این تکنیک را ابداع کرد و اولین تحقیقات اولیه حیوانی و مطالعات بالینی را با این روش انجام داد، نامیده می‌شود. آزمایش وادا به بخشی جدایی ناپذیر از ارزیابی قبل از عمل جراحی صرع تبدیل شده است. با این حال، جالب توجه است که وادا در ابتدا این روش را به عنوان تکنیکی برای ارزیابی تسلط زبان در بیماران روانپزشکی توسعه داد تا بتواند درمان تشنج الکتریکی را به صورت یک طرفه در نیمکره غیر غالب اعمال کند. جراحی صرع به عنوان یک درمان مناسب برای تشنج های صعب العلاج به بلوغ رسیده است و دیگر به چند دانشگاه و مؤسسه پزشکی بزرگ اعتراف نمی شود. با این حال، همانطور که با بررسی روش‌های مورد استفاده در مراکز جراحی صرع به طور فزاینده‌ای مشخص می‌شود (مانند راوش، 1987؛ اسنایدر، نوولی، و هریس، 1990)، نه تنها ناهمگونی زیادی در روش‌های مورد استفاده در آزمایش وادا برای ارزیابی زبان وجود دارد. و عملکردهای حافظه، اما به نظر می رسد در مورد مفروضات نظری، و شاید، حتی اهداف این روش، اتفاق نظر وجود نداشته باشد.

The intracarotid amobarbital (or Amytal) procedure is commonly referred to as the Wada test in tribute to Juhn Wada, the physician who devised the technique and performed the fIrst basic animal research and clinical studies with this method. Wada testing has become an integral part of the pre­ operative evaluation for epilepsy surgery. Interestingly, however, Wada initially developed this method as a technique to assess language dominance in psychiatric patients in order that electroconvulsant therapy could be applied unilaterally to the non-dominant hemisphere. Epilepsy surgery has matured as a viable treatment for intractable seizures and is no longer confmed to a few major universities and medical institutes. Yet, as is increasingly clear by examining the surveys of approaches used by epilepsy surgery centers (e.g., Rausch, 1987; Snyder, Novelly, & Harris, 1990), there is not only great heterogeneity in the methods used during Wada testing to assess language and memory functions, but there also seems to be a lack of consensus regarding the theoretical assumptions, and perhaps, even the goals of this procedure.