Surgery of Vertebrobasilar Aneurysms: London, Ontario Experience on 1767 Patients

نوشتن پیشگفتار این اثر کلاسیک پروفسور چارلز دریک افتخار بزرگی است. شکی نیست که آنوریسم داخل جمجمه از ابتدا وجود داشته است. این بیماری هولناک شریان های مغزی، با پیامدهای شگرفی که برای بیمار دارد، مطمئناً در همه مجموعه های انسانی مشاهده شده است، اگرچه تعریف و توصیف واضح در ادبیات تنها 300 سال پیش آغاز شد. در طول قرن اخیر، علائم و نشانه های بالینی به دقت مشاهده و تجزیه و تحلیل شده است و 100 سال پیش، اولین تلاش ها برای درمان جراحی مانند بستن شریان های کاروتید خارجی و داخلی و مهره ای انجام شد. با معرفی آنژیوگرافی، بعد کاملاً جدیدی از تشخیص و تشخیص افتراقی بیماری های عروقی CNS انجام شد. در سال های بین 1945 و 1970، جراح مغز و اعصاب به طور فزاینده ای برای از بین بردن مستقیم آنوریسم های داخل جمجمه تحریک می شد. قابل احترام ترین و اجتناب شده ترین مکان، آنوریسم در انشعاب شریان بازیلار، به عنوان یک "گوشه تاریک" باقی مانده است. نه چارلز دریک. بینش او باید قوی‌تر از اضطرابش بوده باشد، پس از تجارب تلفات اولیه، برای استقامت قاطع‌تر در این مبارزه ناامیدانه به جای تسلیم شدن. چنین استواری به شجاعت عظیمی نیاز دارد. اما چه وجه تمایز شجاعت است! شجاعت جراحی فقط یک اقدام بی باک یا بی وجدان نیست.

It is a great privilege to write the foreword for this classical work of Professor Charles Drake. There is no doubt that intracranial aneurysms have existed since the beginning of time. This terrifying disease of the brain arteries, with its dramatic consequences for the patient, has surely been observed in all human collectives, although clear definition and description in the literature began only 300 years ago. During the last century, clinical signs and symptoms have been carefully observed and analyzed, and 100 years ago, the first attempts were made for surgical treatment, such as the ligature of external and internal carotid and vertebral arteries. With the introduction of angiography, an entirely new dimension of diagnosis and differential diagnosis of the vascular diseases of CNS, was accomplished. In the years between 1945 and 1970, the neurosurgeon was increasingly stimulated to directly eliminate intracranial aneurysms. The most respected and avoided location, the aneurysms at the bifurcation of the basilar artery, remained as a "dark corner. " Several pioneers of neurosurgery attempted to explore the interpeduncular fossa, but finally retreated. Not so Charles Drake. His vision must have been stronger than his anxiety, after experiences of initial fatalities, to persevere more decisively in this desperate fight instead of to yield. Such steadfastness requires enormous courage. But what distin­ guishes courage! Surgical courage is not just a fearless or unscrupulous action.