Surface Encounters : Thinking with Animals and Art

حیوان بودن چگونه است؟ ران بروگلیو می خواهد از درون، از زیر خز و پرها بداند. او در بررسی این پرسش، دیدگاه‌های زیست‌شناسی یا تاریخ طبیعی را دور می‌زند تا چگونگی ساختن پدیدارشناسی حیوانی، تفکر و احساس به عنوان حیوان دیگری - یا هر چیز دیگری را بررسی کند.

تا کنون پدیدارشناسی با آن دست و پنجه نرم کرده است. چگونه انسان ها در دنیای خود جای گرفته اند طبق سنت فلسفی، حیوانات تفکر خودبازتابی را که عمق وجود را در اختیار انسان قرار می دهد، انجام نمی دهند. فیلسوفان معتقدند بدون باطن انسان، حیوانات در سطح اشیا زندگی می کنند. اما، بروگلیو استدلال می‌کند که سطح می‌تواند مکانی برای تعامل سازنده با دنیای حیوانات باشد، و به همین دلیل او به انسان‌هایی روی می‌آورد که با سطوح کار می‌کنند: هنرمندان معاصر.

با ادعای منفی زندگی حیوانات. بروگلیو تنها در ظاهر و تبدیل این فرض به مجموعه‌ای از احتمالات مثبت برای تعامل انسان و حیوان، هنرمندانی از جمله دیمین هرست، کارولی اشنیمن، اولی و سوزی و مارکوس کوتس را در نظر می‌گیرد که به تنهایی دنیای حیوان را جدی می‌گیرند. مقررات. با انجام این کار، این هنرمندان زبان‌های بیان بین گونه‌ها را توسعه می‌دهند که هم فلسفه را به چالش می‌کشد و هم مفاهیم جدیدی را برای مطالعات حیوانی ارائه می‌کند.

What it is like to be an animal? Ron Broglio wants to know from the inside, from underneath the fur and feathers. In examining this question, he bypasses the perspectives of biology or natural history to explore how one can construct an animal phenomenology, to think and feel as an animal other—or any other.

Until now phenomenology has grappled with how humans are embedded in their world. According to philosophical tradition, animals do not practice the self-reflexive thought that provides humans with depth of being. Without human interiority, philosophers have believed, animals live on the surface of things. But, Broglio argues, the surface can be a site of productive engagement with the world of animals, and as such he turns to humans who work with surfaces: contemporary artists.

Taking on the negative claim of animals living only on the surface and turning the premise into a positive set of possibilities for human–animal engagement, Broglio considers artists—including Damien Hirst, Carolee Schneemann, Olly and Suzi, and Marcus Coates—who take seriously the world of the animal on its own terms. In doing so, these artists develop languages of interspecies expression that both challenge philosophy and fashion new concepts for animal studies.