Superparticles: A Microsemantic Theory, Typology, and History of Logical Atoms

این کتاب همه چیز در مورد توانایی فریبنده ای است که زبان انسان برای بیان معانی پیچیده منطقی (ریاضی) با استفاده از تکواژهای کوچک (ریزمعانی) به عنوان ابزار مفید دارد. زبان‌ها معانی را با استنتاج‌های یکسان با استفاده از ذرات یکسان علامت‌گذاری می‌کنند و بنابراین این ذرات در مجموعه وسیعی از عبارات خزش می‌کنند. به دلیل ظرفیت چندوظیفه ای آنها برای بیان معانی به ظاهر متفاوت، به آنها Superparticles می گویند. این ذرات پنجره‌های کاملی به درون قفل چندین ماژول گرامری و ماهیت تعامل این ماژول‌ها در طول زمان هستند. با یک پایه محکم در ماژول که در آن استخوان‌های دستوری ساخته و مونتاژ می‌شوند (مورفو- نحو باریک)، ابرذرات بسته به ساختاری که در آن قرار دارند، تفسیرهای متنوعی (در ماژول مفهومی- قصدی - معناشناسی) به دست می‌آورند. از تفاسیر این ذرات استنباطی هستند و تحت حساب استاندارد، به قلمرو عمل شناسی تعلق دارند. چگونه چنین ذرات ریز، که به ندرت از یک هجای صدا فراتر می روند، می توانند چنین تأثیرات قدرتمند و فراگیر در فضای دستوری بین مدولار داشته باشند؟ این پیشینه افلاطونی است که این کتاب بر اساس آن تنظیم شده است.

This book is all about the captivating ability that the human language has to express intricately logical (mathematical) meanings using tiny (microsemantic) morphemes as utilities. Languages mark meanings with identical inferences using identical particles and these particles thus creep up in a wide array of expressions. Because of their multi-tasking capacity to express seemingly disparate meanings, they are dubbed Superparticles. These particles are perfect windows into the interlock of several grammatical modules and the nature of the interaction of these modules through time. With a firm footing in the module where grammatical bones are built and assembled (narrow morpho-syntax), superparticles acquire varied interpretation (in the conceptual-intentional module – semantics) depending on the structure they fea- ture in. What is more, some of the interpretations these particles trigger are inferential and belong, under the standard account, to the realm of pragmatics. How can such tiny particles, rarely exceeding a syllable of sound, have such powerful and over-arching effects across the inter-modular grammatical space? This is the Platonic background against which this book is set.